Mostrando postagens com marcador Textos. Mostrar todas as postagens
Mostrando postagens com marcador Textos. Mostrar todas as postagens

domingo, 18 de maio de 2014

TEXTOS | texts | ọrọ


 

Por Lucas Strey


A memória e a identidade estão indissociavelmente unidas. A formação de nossa identidade é fruto da trajetória de vida, da história, do mito e da narrativa que experimentamos, que construímos ou que resgatamos. A arte enquanto pilar do conhecimento humano atua como um agente fundamental para reflexão e consolidação da noção de si. Para tanto, por vezes, recorre à memória como fonte de inspiração. E quando faz isso, não apenas conta uma história ou relembra fatos através de uma linguagem. Mais que isso, arte apresenta imagens do tempo materializado em uma poética de experiência que convida o indivíduo a ir além dos fatos residentes na sua memória. 

O trabalho de Adriana Xaplin tem essa força de regate e construção. Através de uma poética forte e marcante, evoca as forças do povo que atravessou o oceano contra sua vontade e em condições extremas e mesmo assim ajudou construir a identidade de uma nação com o sangue, o suor e as lagrimas. Tendo como pano de fundo a paixão pelo futebol e o vigor da autoafirmação dos negros e mulatos excluídos do esporte. As obras tomam o espaço expositivo articulam-se entre si e unem o passado e o presente por uma corda bamba provocando no espectador a sensação de instabilidade diante da memória. Para não cair no percurso você deve se livrar dos preconceitos e vivenciar a experiência com o corpo a mente o espírito.


Project The Black Shin League – National Soccer League From Porto Alegre on the early 1910s.

By Lucas Strey

Memory and identity are inextricably linked. The formation of our identity is a result of the life path, history, myth and narrative we experience, build, or evoke. Art, as foundation of human knowledge, acts as a fundamental factor of reflection and consolidation of self awareness. In order to do that, it sometimes calls upon memory as a source of inspiration, and when it does that, it not only tells a story or recalls facts through a form of language; more than that, art represents the images of time materialized in a poetic of experiences that invites the individual to go beyond the facts lying on his memory.

The work of Adriana Xaplin has this power of evoking and construction. Through a strong and striking poetic, it evokes the forces of the people who crossed the ocean against their will and under extreme conditions and even so helped build the identity of a nation under blood, sweat and tears, having as a background the passion for soccer and the strength of the self affirmation of the black and mulatto people, excluded from sports. The works take the installation, articulate within themselves and link the past and present by a tightrope, generating on the audience a sensation of instability before the memory. In order not to fall during the path you must free yourself of prejudice and live the experience with your body, mind and spirit.



Awọn ètò ajumọṣe eso igi gbigbẹ oloorun dudu - Ilu abinibi bọọlu ajumọṣe portoalegrense ni tete 1910s.

Nipa Lucas Strey
 

Iranti ati idanimo ti wa ni inextricably ti sopọ mọ . Ibiyi ni awọn ti wa idanimo ni abajade ti ona ti aye , itan , Adaparọ ati alaye iriri , a ba ti a še tabi gbà . Awọn aworan ti awọn eniyan imo nigba ti ọwọn isẹ kan bi awọn bọtini oluranlowo fun otito ati adapo ti Erongba funrararẹ. Lati še bẹ , ma ntokasi si iranti bi awokose . Ati nigbati o ba ṣe , ko nikan sọ fún kan itan tabi apepada mon nipasẹ ede kan. Jubẹlọ , aworan iloju awọn aworan ti awọn akoko embodied ni kan poetic iriri ti nkepe awọn ti olukuluku lati lọ si ikọja mon ninu rẹ olugbe iranti .

Ise ti Adriana Xaplin regate ni o ni agbara ati ikole yi . Nipasẹ kan to lagbara ati ki o lapẹẹrẹ poetic , evoking agbara ti awọn eniyan ti o rekoja nla lodi si wọn ife ati ni awọn iwọn ipo ati ki o si tun se iranwo kọ awọn idanimo ti orile ede kan pẹlu wọn ẹjẹ , lagun ati omije . Lodi si awọn backdrop ti ife gidigidi fun bọọlu ati ti okun fun ara- itenumo awon alawodudu ati mulattos rara lati idaraya . Awọn ise ya awọn aranse aaye ti wa ni articulated laarin awon ara wọn ki o si iparapọ awọn ti o ti kọja ki o si mu kan tightrope nfa wiwo awọn ti inú ti aisedeede lori iranti . Lati ko subu sinu ona o yẹ ki o xo eta'nu si ati ki o gbe awọn iriri pẹlu awọn ara okan emi .

____________________________________________________________________________________

Ex - Calados
Por Lisete Bertotto Corrêa 

Uma artista visual trabalha em seu atelier! Barro amassado, curtido, após puxar os fios da análise do tempo e resina surge pelas mãos hábeis de Adriana Xaplin um jogador do acaso em conexão direta com jatos de virtuais que respingam em várias esferas do real. O verdadeiro lance de dados da criadora está em escalar o JOGADOR da Liga do Canela Preta. Ele é uno, pois a potência intima de cada jogada é única. Em cada lance único se encontra o lance de todos os lances. Todas as decisões são sempre as últimas, se comunicam e passam uma pelas outras E a técnica que escalou este jogador tem ciência disto.

Nesta imagem apenas uma colheita provisória. A emoção seguinte será desencadeada pelo olho do observador, pelo desaconchego de sentimentos guardados em relação à série que representa este uno. A bola que será virtualmente lançada uma infinidade de vezes as pés da escultura remete ao ciclo das peladas, dos campos de várzea onde pernas exaustas transcenderam o cansaço em busca do gol. 

O palco onde atua agora o jogador não é mais o estádio de futebol e sim o pátio das lembranças que subverteram alteridades sem conceitos. Subversão que captura o futebol e difunde para a vida dos comuns eternizando no coração dos homens a potência da paixão. Em cada jogada o acaso é anulado e volta-se ao ponto de eternidade onde todas as cores de peles têm as mesmas probabilidades de jogo. 



 EX-SHUT

By Lisete Bertotto Correa

A visual artist works on her routine! Tanned idea looking for carving on the galleries of life the sounds of the Ex-shut revived on their new lineup. On the lived practice after pulling the threads of the analysis of time and resin, rises through the skillful hands of Adriana Xaplin a player born from the randomness on a direct connection with the virtual gushes that spill on any spheres of reality. The real trick of the creator lies on lining up.

A PLAYER was assigned!!!

Who assigned him? To time, memory, and orality, the shouting that will never be shut on the amateur soccer fields of Porto Alegre. The chosen player is from the Black Shin League. He is one, because the intimate power of each player is one. One each shot is hidden the shot of all shots. Every decision is always the last one. They communicate and pass through each other; and the coach who assigned the player is aware of that.

On this image, only a provisional harvest. The following emotion will be unleashed by the eye of the spectator, by the discomfort of feelings kept in relation to the series that represents this singularity.

Freedom is a hole that will never be filled. A path through which thought seeks the horizon, illuminated by the ball/moon that transcends the skies ending the day while, at the stadium, the crowd shouts the long awaited GOAL.

Heart beats and real fierce consciousness answer to interrogations and verisimilitudes, already seen and felt on the analysis and discussion of the rules, prizes and championships. Hypothetical Separation! Bitter Solitude! Male Eros fulfilled.

The ball will be virtually launched multiple times to the feet of the sculpture, referring to the cycle of pedaling on the amateur soccer fields, where exhausted legs transcended the tiredness on the search of the goal.

The stage where the player now acts is no longer the soccer stadium but the backyard of the memories that subverted the alterities with no concept.  Subversion that captures soccer and spreads to the lives of the ordinary people, eternalizing into the hearts of men the power of passion. On each shot the fortune is annulled and we go back to the eternal point where all skin colors have the same probabilities of gameplay.

On the sharing of the hypothetical notable points the Black Shin remained on the stadiums, today the ex-shut walks into the field playing with the skills of the singularities he possesses: strength and fierceness!

 


 
Mofi - ipalọlọ

 Nipa Lisete Bertotto Corrêa 

Ohun olorin ṣiṣẹ ninu re ile isise ! Kneaded amo , tanned , lẹhin ti nfa ni awọn okun onirin lati onínọmbà ti akoko ati resini ba wa ni o lagbara owo ti Adriana Xaplin kan orin ká nínu ni taara asopọ pẹlu Jeti ti foju respingam ni orisirisi agbegbe ti otito . Awọn gidi eerun ti awọn si ṣẹ ni Eleda ti gígun orin Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun . O si jẹ ọkan , nitori awọn timotimo agbara ti kọọkan Gbe jẹ oto . Ni kọọkan oto ti idu ni idu ti gbogbo idu . Gbogbo ipinu ni o wa nigbagbogbo titun , ibasọrọ ati ki o na ọkan nipa awọn miiran ati awọn ilana ti ibusun ẹrọ orin si jẹ mọ ti yi .Ni aworan yi nikan kan ibùgbé ikore . Nigbamii ti ni imolara yoo lo jeki nipasẹ awọn oju ti Oluwoye nipa desaconchego ikunsinu ti o ti fipamọ ni ibatan si awọn ti o jẹ jara yi ọkan . Awọn rogodo ni yoo se igbekale fere countless igba awọn ẹsẹ ti awọn ere ntokasi si peeled ọmọ ti lowland aaye ibi ti ti re transcended awọn bani o ese ni àwárí ti ojumọ.Awọn ipele ti o bayi nṣiṣẹ ẹrọ orin ko si ohun to awọn bọọlu ni papa ṣugbọn awọn ti ntà ninu awọn gidigidi ti subverted otherness lai igbekale re. Subversion ti ya bọọlu ati diffuses sinu aye awon arinrin ifagbarahan awọn okan ti awọn ọkunrin agbara ti ife gidigidi . Lori kọọkan shot anfani ti wa ni pawonre ati ki o ba pada si ojuami ti ayeraye ibi ti gbogbo awọn awọ ti awọn ara ni kanna ni idiwon ere .

____________________________________________________________________________________ 


A escultora Adriana Xaplin 

Por Antônio Augusto Bueno 

Conheci Adriana Xaplin no ano de 2000 na oficina de escultura do Museu do Trabalho. Logo começamos a frequentar o atelier de Gustavo Nakle em Belém Novo e nesse mesmo ano, juntos com Daliana, Cava e Lisete, criamos o Atelier da João Alfredo que hoje se transformou no Espaço Cultural 512, na Cidade Baixa aqui em Porto Alegre. Nesse espaço criativo de trabalho e de troca de ideias, convivi com Adriana quase que diariamente vendo de perto como ela trabalha, como ela pensa. A cada dia via o surgimento de uma nova escultura, sempre retratando a Espécie Humana – não de uma forma bela como estamos acostumados, ou queremos ver, mas sim mostrando o que muitas vezes não queremos nos dar conta sobre o que somos e o que fazemos com nós mesmos. Essa marca Adriana imprime não somente em suas esculturas em diferentes técnicas e materiais, mas também em seus desenhos em grandes dimensões, feitos com carvão e pigmentos naturais sobre algodão cru, ou em suas gravuras (litos, xilos e metal). Adriana é uma grande escultora, mais do que isso é uma artista que através de se seu trabalho tenta de alguma forma reverter as injustiças sociais que aos poucos podem ser vistas como naturais. Hoje, Adriana além de escultora, é uma agitadora cultural que se preocupa em abrir caminhos para outros artistas desenvolverem seus trabalhos. Como curadora ou a frente de associações Adriana continua sendo tão dedicada, intensa e verdadeira como é com sua arte, com suas esculturas. Fico muito contente por poder acompanhar esse importante trabalho de perto.  




The sculptress Adriana Xaplin

By Antônio Augusto Bueno 

I met Adriana Xaplin in the year 2000 at the sculpture workshop in Museu do Trabalho. Soon we began to attend Gustavo Nakle’s studio in Belém Novo and on the same year, along with Daliana, Cava and Lisete, we created João Alfredo’s Studio, which later became the Espaço Cultural 512, in Cidade Baixa neighborhood, in Porto Alegre. In this creative space of work and exchange of ideas, I’ve lived with Adriana almost on a daily basis, watching closely how she works and thinks. Each day I’d see the rising of a new sculpture, always portraying the Human Species – not on a beautiful way as we are used to, or want to see, but instead showing what we many times don’t want to realize about what we are and what we do to ourselves. Adriana prints this mark not only on her sculptures but also on her high scale drawings, made with coal and natural pigments over raw cotton, or on her engravings (litho, xylo and metal). Adriana is a great sculptress. More than that, she is an artist that, through her work, tries in some way to reverse the social injustices that little by little tend to be seen as natural. Nowadays, besides being a sculptress, Adriana is a social disturber that cares about opening ways for other artists to develop their works. As a curator, or at the helm of associations, Adriana keeps being as dedicated, intense and true as she is with her art, with her sculptures. I am very glad to be able to watch this important work closely.



Olorin Adriana Xaplin 

Nipa Antônio Augusto Bueno

Adriana Xaplin pade ni 2000 ni Ile ọnọ ti Ise ere onifioroweoro . Laipe a bẹrẹ si loorekoore ni ile isise ti Gustav Nakle ni titun Betlehemu ati pe odun kanna , pẹlu Daliana , cava ohun ati Lisete , a da awọn Atelier João Alfredo ti o wa ni tan- 512 loni ni asa ile-iṣẹ ni Lower Ilu nibi ni Porto Alegre . Ni yi Creative workspace ati paṣipaarọ ti ero , Adriana ti gbé pẹlu fere ojoojumo wiwo ni pẹkipẹki bawo ni o ba ṣiṣẹ, o bi o bar o . Gbogbo ọjọ si ri awọn ti farahan titun kan ere , nigbagbogbo portraying eda eniyan - ko dara kan ona ti a ba ti wa ni saba si, tabi fẹ lati ri , sugbon nfarahan ohun ti a nlo ko ba fun wa ni iroyin ti ohun ti a ba wa ati ohun ti a se pẹlu ara wa . Ami yii Adriana tẹ jade ko nikan lori rẹ ni orisirisi awọn imuposi awon ere ati ohun elo , sugbon tun ni won ni awọn aṣa nla , ṣe pẹlu edu ati adayeba pigments lori aise owu , tabi rẹ etchings ( litos , woodcuts ati irin ). Adriana jẹ nla kan sculptor , diẹ ẹ sii ju ti jẹ ẹya olorin ti won nipase re ise gbìyànjú lati bakan ẹnjinia ni awujo injustices ti maa le wa ni ri bi adayeba . Loni, Yato si Adriana sculptor , jẹ asa agitator ti o wa atunse lati si avenues fun miiran awọn ošere idagbasoke ise won . Bi curator tabi siwaju Adriana ep si maa wa ni bẹ ifaraji, intense ati otitọ bi o ti jẹ pẹlu rẹ aworan , pẹlu rẹ awon ere . Mo wa gan dun lati ba-rin yi pataki ṣiṣẹ ni pẹkipẹki .

 ___________________________________________________________________________________


O Futebol: Trajetória de uma de paixão 

Por Carlos Roberto da Costa Leite


    Originário da antiguidade, segundo os historiadores, por volta do século 17, o futebol teria chegado à Inglaterra. Com o passar do tempo, este esporte se institucionalizou na forma como o conhecemos, sendo difundida a sua prática pelo mundo.

   O futebol é uma das paixões do povo brasileiro: um verdadeiro caso de amor! Dentro de um estádio, os torcedores aplaudem, cantam e protestam, extravasando suas emoções. Durante uma partida, a arquibancada lotada assume a condição de um imenso divã , causando inveja ao psiquiatra mais renomado.


   Hipnotizado pela pelota, a multidão espera o momento do gol. Ah! o GOL.... Ele é a explosão da alma que balança a rede do coração da torcida. Nos pés de cada jogador, reside a esperança de mais uma vitória do time do coração. Neste momento mágico, os problemas do cotidiano se esvaziam, sendo substituídos pela mais pura e genuína alegria. Um gol “contra” é considerado um suicídio, uma verdadeira traição, constituindo-se em crime inafiançável.


  Um verdadeiro Armagedom está presente numa prorrogação que resulte numa disputa por meio de pênaltis. Quando isto ocorre, os corações aceleram e uma adrenalina toma conta dos torcedores no estádio. Todos os santos católicos e orixás, com a permissão de Deus, são convocados a dar uma “mãozinha”. Neste derradeiro momento do jogo, um  complexo arsenal, composto de simpatias, amuletos e patuás, é válido, para que o adversário cometa o erro fatal. A fé é um ingrediente que está presente dentro e fora do campo. Nessas ocasiões, até os que se dizem ateus se rendem... A decisão nos pênaltis provoca uma sensação de que todo o estádio transformou-se numa UTI, onde sobreviver é questão de segundos.... Um erro, apenas um, determina a vitória do oponente.


    Em nosso estado, assistir a um GRE-NAL é viver uma emoção intensa que quase toca o sagrado, pois ser azul ou vermelho é um mistério da alma, sendo o amor pelo seu time um verdadeiro casamento, no qual a palavra divórcio foi banida do dicionário do torcedor. Um domingo de Gre-nal é especial. O gaúcho acorda como se fosse um vulcão de sentimentos e expectativas, esperando o momento de entrar em erupção ao ver seu time adentrar em campo.


  O calendário de 1909 registrava a data de 18 de julho , quando, no Campo da Baixada, ocorreu o primeiro Gre-nal da história. A partir daquele dia, deu-se inicio a um dos espetáculos mais prestigiados, pelos amantes do futebol, em nosso estado. O resultado, desse primeiro encontro, foi a vitória do Grêmio com o placar de 10 x 0. Às vezes, penso que pode ser o DNA da genética o fator determinante de toda esta paixão. Sou ciente de que não existe comprovação científica; porém ninguém de sã consciência ousa seduzir um gremista ou colorado a mudar de lado. O amor pelo seu time está arraigado na personalidade e, caso algum vivente corajoso tente essa façanha, é peleia na certa!!


  Toda esta paixão, nutrida pelas torcidas, tem raízes profundas numa luta contra a desigualdade e pela inclusão. Em seus primórdios, o futebol brasileiro tinha um caráter elitista, alijando de sua prática os segmentos mais pobres da população, especialmente os afrodescendentes. No Brasil, o primeiro Negro a integrar-se num time de futebol foi Francisco Carregal,  em 1905, no clube carioca Bangu. O Fluminense ficou conhecido como “pó de arroz”, devido ao jogador Carlos Alberto se utilizar de maquilagem para “embranquecer”, evitando, assim, chocar a aristocracia que, no distante ano de 1914, estava presente no estádio.


    Em Porto Alegre, no período de 1903 a 1908, havia apenas dois times: o Grêmio e o Fuss Ball, ambos com a predominância de alemães e seus descendentes. No dia 04 de abril de 1909, fundou-se o Sport Club Internacional. O Pioneirismo da quebra do preconceito racial, na capital, é creditado ao Sport Club Americano, fundado em 04 de julho de 1912. Este, em 1928, sagrou-se campeão citadino e estadual, ostentando em seu quadro, de forma corajosa, dois negros: o Alegrete / goleiro e o Barulho/ meio – campista, abrindo o caminho para outros talentos que despontaram na história do nosso futebol. No ano de 1913, surgiu o Sport Club Cruzeiro, também, com características elitistas, não admitindo a presença de negros.  


   Dentro deste contexto de exclusão, na capital gaúcha foi criada, no fim da década de 1910, a Liga Nacional de Futebol Porto-Alegrense, popularmente denominada de Liga da  Canela Preta. Seu surgimento possibilitou que se reunissem jogadores oriundos das camadas menos favorecidas economicamente, principalmente os de etnia negra que não eram aceitos nos clubes à época. A Liga da Canela Preta era formada por nove clubes, cuja origem se restringia a espaços ocupados pela comunidade negra, como a Cidade Baixa, a Ilhota,  a Colônia Africana  e o Areal da Baronesa.  O quadro da Liga era composto pelos seguintes times: 8 de setembro, Rio-Grandense, Bento Gonçalves, Primavera, 1º de Novembro, União, Palmeiras, Aquidabã e  Venezianos. 


   No ano de 1922, a Associação Porto - Alegrense de Desporto (APAD) deu início a um campeonato da Segunda Divisão, atraindo clubes da Liga da Canela Preta para participarem. Ainda assim a segregação continuava, pois estas equipes não ascendiam à categoria principal. Embora essa situação, durante as partidas, o desempenho destes jogadores negros começou a despertar a atenção dos adversários brancos que buscavam convencê-los a ingressarem em seus clubes. 


    Os jogos da Liga da Canela Preta ocorriam no antigo campo do Sport Club Internacional, localizado na Ilhota. Este local foi um dos mais importantes espaços de resistência cultural do negro, constituindo-se em berço do samba e reduto da religiosidade africana. O Projeto Renascença, formalizado na administração de Guilherme Socias Villela, nos anos 70, propunha um novo visual para a arquitetura da cidade, sem que houvesse uma preocupação com os moradores da Ilhota. Neste período, os principais jornais da capital registraram a resistência dos moradores diante da necessidade de remoção do local. A ideia de modernidade atropelou a tradição e a história ali presentes. O desfecho deste impasse foi a transferência dos moradores para o Bairro Restinga Velha, como foi confirmado pela oralidade de Walter Calixto Borel (1926 -2011). Conhecido como Mestre Borel, era neto de escravos e babalorixá (sacerdote religioso), que falava fluentemente o dialeto Iorubá.


   Atualmente, nesta área , na qual se localizava a Ilhota, encontra-se a Praça Sport Club Internacional que homenageia o time colorado e sua torcida. A Ilhota foi o berço do Rei da Dor de Cotovelo, Lupicínio Rodrigues (1914-1974) ou, simplesmente, Lupi. Seu nome se imortalizou no cancioneiro brasileiro. Neste ano 2014, comemoramos o centenário de seu nascimento. Apaixonado pelo Grêmio, ele compôs, em 1953, a terceira versão do hino da nação azul.


   Nos anos de 1929 e 1930, o Sport Club Internacional (1909), aos poucos, foi inserindo, em seu quadro, negros e mulatos.
. Graças a isto, o clube recebeu o epíteto de "Clube dos Negrinhos ou Clube do Povo" , sendo que esta última denominação consagrou-se através do tempo. O primeiro negro a jogar no Clube "Colorado" foi Dirceu Alves no ano de 1928.  Já o seu tradicional rival, o Grêmio Foot-ball Porto alegrense (1903), aceitou, oficialmente, a participação do negro, em seu quadro, somente em 1952. Trata-se do jogador Osmar Fortes Barcellos que se eternizou como o Tesourinha. A alcunha se deve  à sua participação no bloco carnavalesco "Os Tesouras". Este, a exemplo dos  "Prediletos", "Embaixadores do Ritmo", Ai-vem-a Marinha, entre outros, era oriundo da Colônia Africana. Um momento contudente de racismo expresso ocorreu, no dia 16 de março de 1952, quando a torcida gremista demonstrou sua indignação, rasgando as carteiras sociais do clube e remessando-as no Campo do Juventude, em Caxias, em forma de repúdio à figura de Tesourinha. Eram tempos de muito preconceito... Infelizmente, no âmbito futebolístico, como em outros espaços da nossa sociedade, ainda ocorrem  casos  de discriminação racial, com a diferença que são aplicadas penalidades jurídicas aos infratores da lei. 

   Embora, oficialmente, registra-se o nome de Tesourinha, como o primeiro jogador negro, no quadro gremista, existem pesquisas que desmitificam este pioneirismo. Anterior à presença de Tesourinha, jogaram em torno de duas dezenas de negros no time tricolor. Antes do primeiro negro envergar a camisa colorada, vários nomes, como os de Maldonado, Silva, Saraiva, Adão Lima  e Neco,  já tinham suado várias camisas tricolores, conquistando muitas vitórias.

   De acordo com o jornalista e pesquisador gaúcho, Jones Lopes da Silva, ainda faltam dados mais precisos acerca da Liga da Canela Preta, embora haja consenso dos historiadores de que a mesma nasceu antes de 1920, na Colônia Africana, atual Bairro Rio Branco, mantendo-se até o início do profissionalismo no futebol em 1933. A Liga realizava campeonatos paralelos ao oficial, dando uma conotação de um verdadeiro ‘ apartheid’ na época. Com o tempo, clubes, como o Americano e o já citado Internacional, perceberam o talento desses jogadores e arrebanharam-nos; ainda, assim, no início eram aceitos apenas mulatos ou sararás.


  Alfeu, Laerte e Jarbas são exemplos de alguns nomes que nasceram na Colônia Africana e conquistaram a fama de excelentes jogadores. Outro espaço de confraternização de quem vivia na Colônia Africana, de acordo com a matéria no jornal Zero Hora, em 25/06/1989, no Caderno D, de Paulo Ricardo Moraes, era o campo de futebol que existiu, onde atualmente se localiza o Hospital de Clínicas. Neste campo, jogaram muitos talentos, como o Tesourinha e o Botinha.


  A Copa do mundo, foco de atenção dos mais diversos países, é um importante momento no qual o futebol integra de forma fraterna as mais diferentes culturas e tradições presentes em nossa aldeia global. Durante o período, em que se realiza o evento, o gol se torna uma linguagem universal, aproximando os continentes numa alegria que transcende os paradigmas socioeconômicos e culturais. 2014 é o ano da Copa. O Brasil será o anfitrião desta festa. Viva a diversidade cultural !!


Coordenador e pesquisador do Setor de Imprensa do MUSECOM * POA, 11 /05/ 2014.
 

Bibliografia 


COIMBRA, David & PINTO, Antônio. História dos Grenais. Porto Alegre: Artes e Ofícios. 1994.

BARROSO. Vera Lúcia Maciel e OSMARI, Maria. (Org.). Do Morro Santana a cidade de Porto Alegre. Unidade Editorial da Secretaria Municipal da Cultura: FAPA, 2004.

FRANCO, Sérgio da Costa Franco. Porto Alegre: Guia Histórico. Porto Alegre: Editora da Universidade / UFRGS, 1988.

JUNG, Roberto Rossi. O príncipe Negro. Porto Alegre: Edigal / Renascença, 2007.

MORAES, Paulo Ricardo. Colônia Africana. A História Esquecida. Jornal Zero Hora. Caderno D. Porto Alegre, edição de 25/06/1989, [ p. 1,2 e 3].

ORO, Ari. As religiões afro-brasileiras do Rio Grande do Sul. / Passado e Presente. Estudos afro-asiáticos. [ on line], 2002. Disponível em http: // www.scielo.br

PESAVENTO, Sandra Jatahy. Uma outra cidade./ O mundo dos excluídos no final do século XIX. São Paulo: Editora Nacional, 2001.

PORTO ALEGRE, Achyles. História Popular de Porto Alegre. Porto Alegre: Prefeitura Municipal, 1940.

SANHUDO, Ary Veiga. Crônicas da Minha Cidade. Porto Alegre: Movimento / IEL, 1975.

________________________________________________________________________________

                                                  Soccer: The path of a passion

By Carlos Roberto da Costa Leite



Born in the ancient times, according to historians, around the 17th century soccer would have arrived in England. As time passed, this sport was institutionalized into the way we now know it, having its practice been spread all over the world. Soccer is one of the passions of Brazilian people: a true love story! Inside a stadium, the cheer applauses, sings, curses, releasing its emotions. During a soccer match, the crowded bleachers assume the condition of a huge divan, causing envy to even the most reputed psychiatrist. Hypnotized by the ball, the crowd waits for the moment of the goal. Oh! The GOAL… it is the burst of the soul that shakes the net of the cheer’s heart. On the feet of each player, lies the hope of another victory to the beloved team. In this magic moment, the problems of daily life empty, being replaced by the most pure and true happiness. An “own” goal is considered suicide, a real betrayal, a severe crime. A true Armageddon is present in an extra time that results in a penalty dispute. When it happens, the hearts speed up and adrenaline flows. All the catholic and orisha saints, God allowing, are invited to give a little help. On this final moment of the match, every arsenal, made of hexes and amulets, is valid, so the opponent makes the fatal mistake. Faith is an ingredient present inside and outside the field. In these occasions, even those who claim to be atheists surrender… the decision on penalties generates the feeling that the whole stadium has turned into an ICU, where surviving is a matter of seconds… one mistake, only one, determines the victory of the opponent.

In our state, watching a GRE-NAL is living an emotion so intense that it is almost sacred, because being blue or red is a mystery of the soul, being the love for the team a true marriage, on which the word divorce has been banned from the cheering dictionary. A GRE-NAL Sunday is special. The gaúcho wakes up as if he was a volcano of feelings, just waiting to erupt while seeing his team walk into the field.

The calendar of 1909 marked July 18th when, at Campo da Baixada, happened the first GRE-NAL. From that day on, started one of the greatest shows for the soccer lovers of our state.  The score of this first meeting was Grêmio’s victory by 10x0. Sometimes I think it may be the DNA in genetics the determining factor of all this passion. I am aware that there is no scientific proof. Although nobody on his perfect senses dares to seduce a Grêmio or Internacional fan to change sides. The love for his team is rooted in his personality and, in case of some random person trying to accomplish this task, there will be blood!!

All this passion cherished by the cheers is deeply rooted on a fight against inequity and in favor of inclusion. In the beginning, Brazilian soccer had elitist features, keeping away from its practice the poorest segments of the population, especially those who descended from Africans. In Brazil, the first black man to be part of a soccer team was Francisco Carregal, in 1905, in the carioca squad of Bangu. Fluminense was famous for its nickname “face powder”, because the player Carlos Alberto had to use make up to “turn white”, in order to avoid shocking the aristocracy that, in the remote year of 1914, was present at the stadium.

In Porto Alegre, between 1903 and 1909, there were only two teams: Grêmio and the Fuss Ball, both integrated by Germans or their descendents. The pioneering of the deconstruction of racial prejudice is credited to the team Clube Americano that, in 1928, had on the squad two black men: Alegrete/goalkeeper and Barulho/mid fielder, opening ways for other new talents that became icons in the history of our soccer.

Inside this elitist context, in Porto Alegre, was created at the end of the 1910s the National Soccer League from Porto Alegre, mostly known as Black Shin League. Its creation has made possible for the economically poorest players to get together, mainly the black ones. The matches of the Black Shin League took place at the old Sport Club Internacional’s field, in Ilhota. That was one of the most important places for the cultural resistance of the black people, becoming the home of samba and African religiousness. The Renaissance Project, formalized under the administration of Guilherme Socias Villela, in the 70s, proposes a new look for the architecture of the city, with no concern for the inhabitants of Ilhota. In this period, the main newspapers of the capital registered the resistance of the inhabitants before the need of their removal from the place. The idea of modernity ruined the tradition and history of the place. The closure of this impasse was the transference of the inhabitants to the Restinga Velha neighborhood, as confirmed by the orality of Walter Calixto Borel (1926 – 2011). Known as Borel, he was a grandson of slaves and babalorixá (religious priest), who spoke fluently the Yoruba dialect. Currently in this area, in which Ilhota was located, there is the Sport Club Internacional square, that pays tribute to the team and its cheer. Ilhota was home of the King of the Heartache, Lupcínio Rodrigues (1914 – 1974), or simply Lupi. His name was immortalized on the Brazilian singer. In this year, 2014, we celebrate de 100th year of his birth. Passionate for Grêmio, he wrote in 1953 the third version of its hymn.

In the years of 1929 e 1930, Sport Club Internacional, little by little started gathering on its squad black and mulatto players. Thanks to that it received the nickname of Club of the Blacks and Club of the People, having this last denomination lasted until present times. On the contrary, its rival team, Grêmio Foot-Ball Portoalegrense (1903) has accepted the participation of black players only in 1952. It was the player known as Tesourinha. On this occasion, the cheer displayed its indignation by ripping the member cards and throwing them into Juventude’s field, in the city of Caxias, as a show of rejection. Those were times of great prejudice… Unfortunately, in soccer prejudice still remains, but with the difference that now are applied the penalties of the law. According to the journalist and gaúcho researcher Jones Lopes da Silva, it still lacks more accurate data concerning the Black Shin League, although there is a common sense between historians that it was born before 1920, at Colônia Africana, the current Rio Branco neighborhood, being alive until soccer professionalization in 1933. The League would run parallel championships, looking like a true apartheid back then. As time went by, clubs such as Americano and the already mentioned Internacional noticed the talent of those players and gathered them; Even so, in the beginning it was only accepted mulattos or sararás. Alfeu, Laerte and Jarbas are examples of some of the names born in Colônia Africana and conquered fame as excellent players. Another space of socialization of the people who lived in Colônia Africana was the soccer field located where now is set Hospital de Clínicas. Many talents played on that field, such as Tesourinha and Botina. The World Cup, focus of the attention of many countries, is an important moment on which soccer integrates in a fraternal manner the most different cultures and traditions present worldwide. During the period of the event, the goal becomes a universal language, approaching the continents into a joy that transcends the cultural and socioeconomic paradigms. 2014 is the year of the Cup. Brazil will be the host of the party. Long live cultural diversity!!

Coordinator and researcher of the Press Sector of MUSECOM * POA, 05/11/2014.


Bibliography

COIMBRA, David & PINTO, Antônio. História dos Grenais. Porto Alegre: Artes e Ofícios. 1994.
BARROSO. Vera Lúcia Maciel e OSMARI, Maria. (Org.). Do Morro Santana a cidade de Porto Alegre. Unidade Editorial da Secretaria Municipal da Cultura: FAPA, 2004.
FRANCO, Sérgio da Costa Franco. Porto Alegre: Guia Histórico. Porto Alegre: Editora da Universidade / UFRGS, 1988.
JUNG, Roberto Rossi. O Príncipe Negro. Porto Alegre: Edigal / Renascença, 2007.
MORAES, Paulo Ricardo. Colônia Africana. A História Esquecida. Jornal Zero Hora. Caderno D. Porto Alegre, edição de 25/06/1989, [ p. 1,2 e 3].
ORO, Ari. As religiões afro-brasileiras do Rio Grande do Sul. / Passado e Presente. Estudos afro-asiáticos. [ on line], 2002. Disponível em http: // www.scielo.br
PESAVENTO, Sandra Jatahy. Uma outra cidade./ O mundo dos excluídos no final do século XIX. São Paulo: Editora Nacional, 2001.
PORTO ALEGRE, Achyles. História Popular de Porto Alegre. Porto Alegre: Prefeitura Municipal, 1940.
SANHUDO, Ary Veiga. Crônicas da Minha Cidade. Porto Alegre: Movimento / IEL, 1975.

__________________________________________________________________________________



   Ni boolu - Afokansi kan ti ife gidigidi

 Nipa Carlos Roberto da Costa Leite

Ti atilẹba ni atijọ ti igba , ni ibamu si asoitan , ni ayika odunrun 17je , bọọlu ti de si ni England . Bi akoko koja , yi idaraya ti di institutionalized ninu awọn fọọmu bi a ti mo o , pẹlu awọn oniwe- ni ibigbogbo iwa ni agbaye.Bọọlu jẹ ọkan ninu awọn passions ti Brazil eniyan : kan ife otito ibalopọ ! Inu awọn ni papa , awọn egeb onijakidijagan pelu idunnu , korin ati egún , venting won emotions . Nigba kan bọọlu afẹsẹgba baramu , awọn gbọran grandstand dawọle awọn majemu kan ti a ti tobi ijoko , nfa ijowu julọ ogbontarigi psychiatrist .Mesmerized nipasẹ awọn rogodo , awọn enia nduro fun awọn akoko ti ojumọ. Ah ! GOL .... Oun ni ọkàn bugbamu ti apata okan nẹtiwọki ti Olufowosi . Awọn ẹsẹ ti kọọkan ẹrọ orin, lero ọkan diẹ win Egbe ti okan iro . Ni akoko yi ti idan , iṣoro ojoojumọ ti wa ni emptied ati ki o rọpo nipasẹ awọn julọ funfun ati onigbagbo ayo . A ìlépa " lodi si " ti wa ni pase kan igbẹmi ara ẹni , kan gidi betrayal , seko kan ti kii - bailable ilufin .A gidi Amágẹdọnì jẹ bayi ni ohun ti apele àbábọrẹ ni ifarakanra nipasẹ ifiyaje . Nigbati eyi ba sẹlẹ , okan accelerates ati adrenaline gba to itoju ti gbogbo eniyan bayi . Gbogbo awọn deities ati Catholic mimo , pẹlu awọn igbanilaaye ti Olorun , ti a npe ni lati fun wa ni kan " ran ọwọ ". Ni akoko yi kẹhin ti awọn ere , gbogbo Asenali , wa ninu ti awọn sympathies , ẹwa ati amulets , ni ipa , ki awọn alatako ṣe buburu awọn ìfípáda . Igbagbo jẹ ẹya eroja ti o wa ni bayi inu ati ita awọn aaye . Lori wọnyi nija , ani awon ti o pe ara wọn atheists jowo ... Awon titu jade fa kan inú wipe gbogbo ni papa di ohun ICU , nibi ti iwalaaye jẹ ọrọ kan ti awọn aaya .... kan ìfípáda , ọkan , awọn ipinnu win awọn alatako .Ninu wa ipinle , wo awọn awọn kan GRE - NAL ifiwe jẹ ẹya intense ni imolara wipe fere fọwọkan awọn mimọ , o si wa bulu tabi pupa jẹ adiitu kan ti okan, ati ife fun egbe kan rẹ gidi igbeyawo , ninu eyi ti ọrọ yigi ti gbesele lati itumọ alatilẹyin . Ọkan Sunday Gre - nal ni pataki . Awọn gaucho wakes soke bi oke onina aru eefin kan ti ikunsinu ati ireti , o nduro lati erupt ni ri egbe re tẹ awọn aaye .Kalẹnda 1909 o gba silẹ Keje 18 , nigbati , ni Campo da Baixada , ni akọkọ Gre - nal itan . Lati pe ọjọ ti o ti bẹrẹ ọkan ninu awọn julọ Ami fihan , nipasẹ awọn ololufẹ ti bọọlu ni ipinle wa . Awọn esi yi akọkọ ipade , ni gun ti Guild pẹlu awọn ogun awon 10 x 0 . Nigba miran Mo ro pe o le wa awọnDNA jiini determinant ti gbogbo yi ife gidigidi ifosiwewe . Mo wa mọ pe ko ba si eri imo ijinle sayensi ; Sugbon ko si eniti o sane o gbiyanju lati seduce kan gremista United tabi lati yi ẹgbẹ. Ife egbe re ti wa ni fidimule ni eniyan ati igbe ayidayida alaifoya igbiyanju yi feat jẹ peleia ni ọtun !Gbogbo awọn yi ife gidigidi , nurtured nipa egeb onijakidijagan , ni o ni jin wá ni kan Ijakadi lodi si aidogba ati ifisi . Ni awọn oniwe- tete ọjọ , ní Brazil kan bọọlu afẹsẹgba elitist , jettisoning won iwa awọn talika àáyá ti awọn olugbe , paapa awon ti ile Afirika ayalu . Ni Brazil , akọkọ Negro lati ṣepọ kan bọọlu egbe je Carregal francisco , wa deede ni 1905 ni Rio ti Bangu Ologba . Fluminense di mọ bi " iresi lulú " nitori si ẹrọ orin Kalosi Alberto lo atike lati " whiten ", bayi etanje -mọnamọna awọn aristocracy , ninu awọn ti o jina odun 1914 , ni a bayi ni papa .Ni Porto Alegre , ni akoko 1903-1909 , nibẹ wà nikan meji egbe : awọn Guild ati ki o faramọ rogodo , mejeeji kq nipa awon ara Jamani tabi awọn ọmọ ti awọn ti omo ile kan . Pioneering awọn kikan ti awọn ẹda alawọ kan ikorira ti wa ni ka a si Amerika Ologba ni 1928 ti sported ninu re ogboju meji dudu apoti apẹrẹ : awọn Alegrete / olutọju ati Noise / Aringbungbun - camper , paving awọn ọna miiran fun ẹbùn ti emerged ninu itan ti wa bọọlu .Laarin yi o tọ elitist , ni ipinle olu , ti dasilẹ ni pẹ 1910s awọn National bọọlu Ajumọṣe Porto Alegre , popularly a npe ni Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun . Re farahan laaye lati kó awọn ẹrọ orin lati awọn nipa ti iṣuna ọrọ-aje disadvantaged strata , paapa awon ti dudu omo ile kan .Awọn ere ti Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun lodo wa ni aaye ti atijọ idaraya Ologba Internacional , ni arin lori islet . Eleyi je ibi ọkan ninu awọn pataki awọn alafo, ti asa resistance ti dudu , bayi nidakeji jojolo ti samba ati agbara ti Afrika religiosity . Awọn Renesansi Project , formalized ninu isakoso ti William Socias Villela , ninu awọn 70s , dabaa titun kan wo lati ilu ile -faaji , ti ko si fun ibakcdun fun awọn olugbe ti islet . Ni asiko yi , awọn iwe iroyin pataki ni olu gba silẹ ti awọn resistance lati olugbe lori ye lati yọ ojula . Awọn agutan ti modernity lu aṣa ati itan bayi . Awọn abajade yi impasse je gbigbe ti fun awon olugbe si atijọ adugbo Restinga , bi timo nipa orality Walter Calixto Borel ( 1926 -2011 ). Mọ bi Borel , ni grandson ti awọn ẹrú ati babalorixá ( elesin alufa ), ti o si sọ fluent Yoruba dialect .Lọwọlọwọ , yi agbegbe ti won ni arin lori islet , jẹ idaraya Ologba Internacional Plaza ti o to lola ni United egbe ati awọn oniwe- egeb onijakidijagan . Awọn islet ni birthplace ti Ọba ti Ìrora igbonwo Lupicínio Rodrigues (1914-1974) tabi nìkan Lupi . Oruko re ti wa ni immortalized ni Brazil songbook . Ni 2014 , a ayeye centenary ti re ibi . Kepe nipa Guild , o kowe , ni 1953 , awọn kẹta ti ikede awọn Orin iyin buluu orile ede .Ninu odun 1929 ati 1930 , ti International idaraya Ologba ( 1909 ), diėdiė titẹ ninu rẹ fireemu , alawodudu ati mulattos . O ṣeun si yi Ologba gba epithet ti darkies ati awon eniyan Ologba , ati awọn orukọ ti wa ni igbehin yà nipasẹ akoko . Ni rẹ ibile orogun , Grêmio ẹsẹ - rogodo Alegre Porto ( 1903 ), ti gba awọn ikopa ti dudu ,ninu awọn oniwe- àpótí , nikan ni 1952 . Eleyi jẹ awọn orin ti o immortalized mọ bi Tesourinha . Lori ayeye na, ni won Grêmio egeb onijakidijagan fihan nipa ibinu tearing ni awujo Ologba ati Awon Woleti remessando wọn ni awọn aaye ti odo ni Caxias , ni awọn fọọmu ti repudiation . Igba ti won gan laiye ... anu , awọn bọọlu si tun waye labẹ awọn ti ya sọtọ igba ti awọn ẹda alawọ kan iyasoto, pẹlu awọn iyatọ ti o ti wa ni ofin ifiyaje ti paṣẹ lori violators ti ofin.Gege si onise ati awadi gaucho , Jones Lopes da Silva , nibẹ ni o wa ṣi kongẹ diẹ ẹ sii nipa awọn Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun data , biotilejepe wa ni ipohunpo laarin awọn asoitan wipe ti o ti bi ki o to 1920 ni Cologne Afirika , ti isiyi adugbo Rio Branco , fifi titi ibere ti Nipa ti ni bọọlu ni 1933 . Ajumọṣe awọn ošišẹ ti iru re si osise Championships , o fun awọn connotation kan ti otito eleyameya ni akoko . Lori akoko , mọsalasi bi Amerika ati awọn aforementioned International , mo ni Talent ti awọn wọnyi awọn ẹrọ orin ati ki o herded wa ; sibe , bẹ ninu ibere won gba nikan mulattoes tabi bọsipọ .Alpheus , Laertes ati Jarbas wa ni apeere ti awọn orukọ ti o ni won bi ni Cologne Afrika ati ki o gba kan rere fun o tayọ awọn ẹrọ orin . Miran ti aaye - papo ti eniyan ti o ngbe ni ile Afirika ileto ni bọọlu aaye ti o papo ni ibi ti ti wa ni bayi ni arin awọn Iwosan de Clinicas . Ni aaye yi , ọpọlọpọ ẹbùn dun , bi awọn earwig ati kokosẹ .Agbaye cup , awọn idojukọ ti akiyesi lati ọpọlọpọ awọn oriṣiriṣi awọn orilẹ-ede , jẹ ẹya pataki akoko ninu eyi ti bọọlu ni apa julọ fraternal ona oriṣiriṣi asa ati aṣa ni ipoduduro ninu wa ni agbaye abule . Nigba ti akoko ninu eyiti awọn iṣẹlẹ gba ibi , awọn ìlépa di kan fun gbogbo ede , bridging awọn continents ni ayo kan ti transcends latari ati asa paradigms . 2014 jẹ ọdún awọn ti world cup . Brazil yio je ogun ti yi keta . Larinrin oniruuru asa !



Negro: exclusão e resistência na capital gaúcha 




                                                                                           Por Carlos Roberto da Costa Leite* 







     "A História Oral permite o registro de testemunhas e o acesso a histórias dentro da história e dessa forma,amplia as possibilidades de interpretações do passado" ( Verena Alberti).
   
(...) Fazendo perguntas aos documentos e prestando atenção às respostas, pode-se ter o privilégio de ascultar almas mortas e avaliar as sociedades por elas habitadas.(Roberto Darnton).


  Durante um longo período da nossa história, a participação do negro foi negligenciada pela historiografia oficial. Um exemplo contundente dessa invisibilidade é o quadro do artista plástico Aldo Locatelli (1915-1962), que se encontra na Sala Negrinho do Pastoreio, do Palácio Piratini, no qual estão representadas as etnias que participaram da formação do nosso Estado. Neste painel não se encontra a figura do negro. Em geral, as produções culturais à época registram a presença de indígenas, embora de forma idealizada, lusitanos, espanhóis e imigrantes de várias procedências; porém o negro está ausente ou desempenhando um papel secundário. No Rio Grande do Sul, o historiador Dante de Laytano (1908-2000) foi o pioneiro a realizar trabalhos historiográficos voltados à participação do negro em nossa sociedade.

    A valorização da pesquisa histórica, utilizando, como fonte primária, jornais de época, ocorreu a partir das pesquisas do sociólogo pernambucano Gilberto Freyre (1900-1967). Este ao realizar um levantamento, em jornais do século 19, para escrever o livro ”O Escravo nos Anúncios de Jornais Brasileiros do Século XIX” (1963), registrou:


      (...) ” mais do que nos livros de história, nos romances, a história do Brasil do séc. XIX está nos jornais”.


     O Brasil foi o último país a realizar a Abolição da Escravatura (1888) na América e, durante muito tempo, a única monarquia dentro de um contexto de países republicanos. A lei Áurea de 13 de maio de 1888 concedeu a liberdade jurídica sem a preocupação de como incluir os negros libertos numa sociedade que oferecia a alforria, mas não a inserção social. Na campanha abolicionista houve menos 
preocupação com o escravizado do que com o seu senhor, procurando-se sempre privilegiar os interesses do proprietário em detrimento do ex-cativo, ficando este em completa marginalização social.

    No Rio Grande do Sul, a abolição ocorreu em 1884, antecedendo em quatro anos à Lei Áurea. Embora livres, havia a cláusula de trabalhar de graça, durante um período que poderia variar de um a cinco anos, a fim de indenizar os proprietários, sendo que alguns se tornaram forros de forma plena. O Rio Grande do Sul, neste período, possuia 60.000 escravizados. O jornal A Federação (1884-1937) do Partido Republicano Riograndense (PRR) condenou a indenização ao proprietário. Em 05 de agosto de 1884, seu redator Júlio Prates de Castilhos registrou em suas páginas: 


      (...) "libertação sem indenização, porque não há perante o direito posse do homem sobre o homem".


  Desta forma,agravou-se ainda mais a situação desta população que, embora liberta, estava desprovida de qualquer projeto de inclusão social, restando a pobreza, a marginalização e a marca indelével da escravidão. De acordo como historiador Guarani Santos, Porto Alegre foi a primeira cidade no Brasil a "abolir" a escravatura. Nas páginas  do Livro de Ouro da Câmara Municipal  está registrada a Ata da Sessão Comemorativa da Abolição, que aconteceu ao meio dia de 07 de setembro de 1884. 

    A ideia de modernidade e progresso da urbe não contemplava os pobres sem propriedade e desprovidos de poder aquisitivo. Diante dessa realidade, os negros, após a abolição, encontravam -se despreparados para vivenciarem esse contexto de uma sociedade competitiva e capitalista que adentrava o século 20. Os excluídos, deste processo de modernização da capital, ocuparam os espaços fora dos limites da urbe, surgindo locais denominados de Colônia Africana, Areal da Baronesa e Mont’Serrat. Neles ocorreu uma resistência da cultura africana, representada pela religiosidade, na forma conhecida como Batuque ou Nação dos Orixás, e pelo gênero musical conhecido como samba, cuja origem da palavra encontra-se no dialeto iorubá: semba.


   Na Cidade Baixa, na Lopo Gonçalves, nº 498, morou, a partir de 1901, o Príncipe Negro Custódio Joaquim de Almeida (1831? -1935), figura ligada à nobreza africana e babalorixá (sacerdote no culto africano). Apaixonado pelo turfe, o príncipe criava cavalos árabes. O único retrato, conhecido do príncipe negro, registra um homem alto, trajando roupas tradicionais de sua região da África, conhecida como o Reino de Benin. O príncipe de Ajudá falava inglês e francês, despertando curiosidade e surpresa à sociedade da época. Habituada a ver o negro com o esteriótipo de escravizado e pobre, a figura do príncipe negro se constituia em algo utópico para aquela sociedade. 

 De acordo com a oralidade, nas festas, em sua residência, serviam-se vinhos e licores importados, sendo frequentada pela elite , inclusive, política da cidade. Ao toque dos atabaques, os ritos, em homenagem aos orixás, atraíam muitos fiéis e curiosos ao seu ilê (casa). Além da tradição oral, os registros de seu falecimento ocuparam as páginas dos jornais mais importantes da época, como A Federação (1884-1937), o Diário de Notícias (1925-1979) e Correio do Povo (1895). Infelizmente, apesar da importância atribuída à morte do príncipe negro, o único documento oficial, que comprova sua existência envolta em mistério, é seu atestado de óbito, registrado na Santa Casa de Misericórdia, em 28 de maio de 1935, quando faleceu com 104 anos de idade.  

   
   Em Porto Alegre, fora destes espaços ocupados pela população negra, nos fins de semana, predominava o esporte turfístico nos quatro hipódromos existentes: o Boa Vista (1880), no Arraial de São Miguel; o Riograndense (1881), no Arraial do Menino Deus; o Navegantes (1891), no Arraial do mesmo nome; e o Independência (1894), no Arraial de São Manuel. O pioneirismo da atividade turfística, na capital, justifica-se pela importância que teve o equino na história do Rio Grande do Sul em seu aspecto econômico e cultural. Esta modalidade de esporte antecedeu à prática futebolística que  surgiu,em nosso estado, no início do século 20, na cidade de Rio Grande. Assim, em 19 de julho de 1900, fundou-se o primeiro clube de futebol, o Sport Club Rio Grande, sob a liderança do alemão Johannes Christian Moritz Minnermann, iníciando oficialmente a prática deste esporte em nosso estado. Naquele período, o caráter elitista do futebol era excludente, principalmente em relação aos negros e aos oriundos das camadas mais pobres da sociedade.

   Como resposta à discriminação dos clubes à época, a exemplo do Grêmio (1903) e o Internacional (1909), que excluiam a presença de negros, em seus quadros, criou-se a Liga Nacional de Futebol Porto-Alegrense ou Liga da Canela Preta. De acordo com
 a maioria dos pesquisadores, esta teria surgido, na Colônia Africana, no final da década de 1910. Infelizmente, os documentos referentes a esta Liga foram destruídos durante a enchente de 1941. Grande parte das informações, acerca da mesma, foram obtidas em entrevistas, constituindo-se a  oralidade em fonte indispensável no processo de resgate desta memória.    


   Em maio  de 1910, um fato  despertou a curiosidade  dos gaúchos: ao olharem para o céu, depararam-se com o cometa Halley em sua trajetória, trazendo medo às mentes mais incautas e ingênuas quanto a um possível “fim do mundo”. Ao encerrar o primeiro decênio do século 20, o Censo Municipal indicava que Porto Alegre tinha 120.227 habitantes, contando com 2.294 casas de comércio, 154 fábricas e 149 oficinas. De acordo a historiadora Sandra J. Pesavento (1945-2009), o aumento populacional da capital, naquele período, está ligado ao desenvolvimento comercial do seu porto e ao intenso fluxo imigratório de alemães e italianos. Outro dado importante, em relação a esta questão, é que, após a abolição da escravatura, a capital recebeu um contigente significativo de negros libertos, oriundos do interior do estado, em busca de melhores condições de sobrevivência. É nesta Porto Alegre, durante a administração do prefeito José Montaury (1858-1939), que surgiu a Liga da Canela Preta

  As comemorações, do dia 13 de maio de 1910, foram marcadas por críticas das lideranças negras, demostrando as tensões e as ambiguidades presentes na comunidade afro-descendente de Porto Alegre acerca dos significados das memórias da Abolição. Estas passam a ter como referência a realidade do cotidiano e a defesa dos direitos dos afro-descendentes na condição de cidadãos brasileiros. Os eventos alusivos à Lei Áurea (13/05/1888), que ocorreram no ano de 1910, deixaram evidente o descontentamento em relação às expectativas de inclusão social dos afro-descendentes e a permanente falta de cumprimento dessas promessas. Em 1º de maio de 1910, o jornal O Exemplo registrou:

(...) "o que precisamos é mostrar que sentimos a falta de liberdade que temos o direito de gozar" (...).
   
  Entre os clubes, que formavam a Liga da Canela Preta, havia dois especialmente que se destacavam pela qualidade de seu quadro técnico: o Bento Gonçalves e o Rio-Grandense. O primeiro é reconhecido como vanguarda a excursionar pelo interior do Rio Grande do Sul; já o segundo foi dirigido, em 1907, por Júlio da Silveira que, mais tarde, assumiu a gerência do importante jornal O Exemplo (1892-1930), verdadeira tribuna de combate ao racismo.

   De acordo com o livro “Foi assim: o cronista Lupicínio conta as histórias das suas músicas”, editado pela L&PM / 1995, pp. 47- 49, o pai de Lupicínio Rodrigues (1914-1974), seu Francisco Rodrigues, foi um dos fundadores de um dos clubes que fez parte da Liga da Canela Preta: o Rio-Grandense. Este livro consta de 42 crônicas escritas por Lupi, como era conhecido, no período de fevereiro de 1963 a fevereiro de 1964, no jornal a Última Hora (1960- 1964).




      Após a Independência do Brasil (1822), a elite se reuniu em torno da figura do imperador D. Pedro I, desejosa em construir um  Estado Nacional que não alterasse o quadro socioeconômico da antiga Colônia, ou seja, a propriedade latifundiária e o braço do escravizado.  Com independência realizada, havia uma preocupação quanto a uma rebelião escrava, em face de um minoria branca, a exemplo da que ocorrera no Haiti.  O analfabetismo atingia mais de 90% de uma população estimada em 4,5 milhões de habitantes. Havia uma pequena elite intelectual, formada na Universidade de Coimbra. que se dividia em diferentes correntes políticas: monarquistas constitucionais, absolutistas e republicanos.  O verso " Já raiou a liberdade no horizonte do Brasil" que faz parte do Hino da Independência, cuja música foi composta por D. Pedro I e letra de autoria de Evaristo da Veiga, na realidade, não refletia o contexto sociopolítico do país. Em relação aos latifundiários,  que desejavam romper com o monopólio comercial da época, está liberdade, presente na letra do Hino, pode-se aplicar; porém para os escravizados,  ela estava fora de cogitação. Ainda que o negro fosse alforriado, esta condição, dependendo dos interesses em "jogo", poderia ser revertida, voltando o mesmo à condição de escravizado. Isto era garantido pela nossa primeira Constituição que foi outorgada, por D. Pedro I, em 1824. 


   Com término da escravidão (1888), não se criaram mecanismos que possibilitassem ao negro de exercer de maneira plena sua cidadania, num universo onde a classe dominante (elite) era branca. Foram 400 anos de escravidão, onde o binômio, representado pelo latifúndio e a mão de obra escrava, sustentou a economia brasileira. Esta exclusão desta significativa parte da população brasileira é brilhantemente sintetizada pelo jornalista e historiador Décio Freitas (1922- 2004) na expressão "Brasil Inconcluso" que é título de uma de suas obras. No ápice da campanha abolicionista  foi intenso o incentivo à imigração, vigorando a política de branqueamento com bastante intensidade.  Para combater este processo de exclusão social, pós-abolição da escravatura, foram surgindo jornais que se constituiram em importantes instrumentos de denúncias e reivindicações. Os jornais negros, impressos no Brasil, no  século 19 e início do  20, foram publicados por negros e mulatos livres que faziam parte da pequena elite negra dos espaços urbanos. 

 Durante a propaganda abolicionista e republicana, em Porto Alegre, destacaram-se, principalmente, dois periódicos que rivalizavam no âmbito político-partidário: A Federação (1884-1937) e A Reforma (1869-1912). O primeiro, sob a liderança de Julio de Castilhos (1860-1903), foi criado pelo Partido Republicano  Riograndense (PRR) e defendia a abolição sumária e a extinção da Monarquia; já o segundo jornal, dirigido  por Gaspar Silveira Martins (1835-1901), era a favor da abolição gradual e do sistema parlamentar de governo. Na Reforma colaborou com artigos, durante a campanha abolicionista, Antônio Lara da Fontoura Palmeiro.  Ligado ao Partido Liberal (PL), durante o Império, este jornal, em 1892, já no período republicano, passou a representar o Partido Federalista. Na capital, também se destacou o jornal  Mercantil ( 1874-1897), de João Câncio Gomes, responsável pela criação de uma caixa, com fundos monetários de doações espontâneas, visando à alforria de escravizados. Outro periódico de destaque foi o Jornal do Commércio (1864-1911) que contou com a presença de nomes importantes, defendendo a causa abolicionista, por meio de seus artigos, como Júlio César Leal, Joaquim de Sales torres Homem, Aurélio de Bittencourt e Damasceno Vieira. 



 Infelizmente, alguns periódicos da época, a exemplo d'A Gazetinha (1891-1900), dirigida por Octaviano de Oliveira, atribuíam, quase de forma exclusiva, os crimes e comportamentos indecorosos aos negros que habitavam  espaços fora da zona limítrofe da cidade, como a Colônia Africana, Areal da Baronesa,a Ilhota e o Mont'Serrat. Estes locais eram considerados lugares "malditos" de acordo com as pesquisas da historiadora Sandra J. Pesavento (1945-2009) em seu livro "Uma outra Cidade / O mundo dos excluídos no final do século XIX"
. Fato curioso é que o jornal era socialista e combatia a casta política do estado, especialmente a figura do presidente do estado Júlio Prates de Castilhos (1860-1903). Devido a esta oposição ao poder constituído, seu redator foi espancado, terminando por encerrar a publicação do seu periódico.



  Ao ler A Gazetinha, no Museu da Comunicação Hipólito José da Costa, constatei que, embora criticasse os privilégios sociais e as desigualdades, por meio de uma figura conhecida como “Zé Povinho”, o periódico, por meio de seus artigos, fortalecia o preconceito e a desvalorização em relação à população negra, reforçando um imaginário negativo em relação aos afrodescendentes. No dia 1ª de março de 1896, este  jornal registrou:

      " Uma verdadeira corte do crime. Ali a contravenção se conjugava à cor da pele dos contraventores que eram sempre o negro tal ou a crioula tal,em uma clara alusão ao recente passado escravista que os distanciava dos hábitos civilizados".

   Contrapondo-se a esta matéria, entre as diversas, que A Gazetinha (1891-1900) ostentou em suas páginas, Paulo Ricardo Moraes, na edição do jornal Zero Hora de 25/06/1989, pp. 1,2,3,  em seu artigo "Colônia Africana. A História Esquecida", registrou:

    "Os negros que lá residiam não eram qualquer coisa. Eram pedreiros, pintores e grande parte deles trabalhava em repartições públicas. As mulheres mais velhas normalmente trabalhavam como empregadas  das famílias tradicionais cozinhando ou lavando roupa". (entrevista com o sr. Alberto Barbosa,antigo morador da Colônia Africana) 
   
   No distante ano de 1814, O gaúcho Hipólito José da Costa (1774-1823), "Patrono da Imprensa Brasileira", foi o precursor em defender a abolição da escravatura. Em seu Correio Braziliense (1808 -1822), editado em português,  em Londres, propôs a implantação de máquinas modernas e a substituição gradual do braço escravo por imigrantes de alguns locais da Europa que, devido ao término das Guerras Napoleônicas, oferecia uma população necessitada de emprego. O periódico era editado na Inglaterra devido a Censura Régia que, desde 1747, proibia a presença de tipografias na Colônia. O Patrono da nossa  Imprensa considerou estranho que, no Brasil, após sua independência (1822), os escritores permanecessem em silêncio quanto à permanência do sistema escravocrata. Nas páginas do primeiro jornal brasileiro, o Correio Braziliense, seu redator e editor, em novembro de 1822, fez a seguinte  crítica:   



   “É ideia contraditória querer uma nação livre, e se o consegue ser, blazonar, em toda a parte e em todos os tempos, de uma liberdade, mantendo dentro de si a escravidão, isto é, o idêntico costume oposto a liberdade. Os brasileiros, portanto, devem escolher entre essas duas alternativas: ou eles nunca hão de ser um povo livre, ou hão de resolver-se a não ter consigo a escravidão.”


     No Rio Grande do Sul em 1832, o jornalista maçom Francisco Xavier Ferreira (1771-1838), o "Chico da Botica", fundou, na cidade portuária de Rio Grande,"O Noticiador" (1832-1836). Este foi o primeiro jornal a circular no interior da  Província de São Pedro (RS). Combatendo o tráfico negreiro, o periódico foi vanguarda a abordar o sistema escravocrata de forma crítica em nosso estado. O Povo (1838-1840), Órgão Oficial da República Riograndense, prestou ao "Chico da Botica" uma homenagem póstuma, no seu primeiro número de 1º de setembro de 1838, exaltando o caráter nobre desse jornalista e a sua contribuição, em defesa dos ideais liberais, na Assembleia Provincial. O "Chico da Botica" combateu o centralismo político do Império e o descaso com os problemas vivenciados na Província de São Pedro (RS). A propaganda ideológica de seu periódico combateu os abusos econômicos e políticos em relação à Província, contribuindo para eclosão da Revolução Farroupilha (1835-1845).




    Após a Proclamação da República (1889), em Porto Alegre, ocorreu um fato significativo na Imprensa Negra: fundou-se O Exemplo (1892-1930). Este periódico é uma referência na história da Imprensa, pelo fato de ser redigido e dirigido, exclusivamente, por negros. O jornal tinha cinco páginas e circulava aos domingos. Arthur de Andrade, Esperidião Calisto, Tacito Pires, Alcibíades A. dos Santos, entre outros nomes, foram  redatores deste importante periódico. A diversidade de temas abordados tornam a sua leitura obrigatória a todos que se dedicam à pesquisa sobre o negro no Rio Grande do Sul. Do racismo à religiosidade (o Batuque), o jornal trazia matérias importantes em suas páginas. Quanto ao preconceito, em relação à prática dos cultos de matriz africana, no dia 13/11/1902, o jornalcom o título " Batida Nojenta", estampou em suas páginas:




      "Um acto de violência inqualificável foi o que a polícia administrativa praticou na noute de 5 do corrente, pelas 11 horas da noute invadindo criminosamente o prédio 94 da rua Fernando Machado, onde alguns moradores entregavam-se a officios de seu culto, e conduzindo não só a estes como aos demais moradores e vizitantes, até o posto policial".

   O Exemplo, enquanto espaço de memórias negras, tornou-se um mecanismo de reapropriação da memória e da história do passado do negro em Porto Alegre.  No edital do seu primeiro número em 11 /12/1892 registrou:

         "Se não conseguirmos o alevantamento da nossa classe, ao menos não a deixaremos jazer no pó do olvido".

  De acordo com as pesquisas da historiadora e doutora Maria Angélica Zubaran da ULBRA, o final da década de 1910 foi marcado por tensões raciais nos locais de trabalho, confrontos na rua e ocasionalmente por revoltas, a exemplo da Revolta da Chibata, liderada pelo negro gaúcho João Cândido, em novembro de 1910, no Rio de Janeiro devido aos castigos corporais aplicados nos marujos em sua maioria pobres e negros.  



 Dentro deste contexto, entre outras matérias, O Exemplo, de 1º de maio de 1910, denunciou a Roda dos Expostos da Santa Casa de Misericórdia de Porto Alegre, pela forma como eram tratadas as órfãs e acusou o Juizado de Órfãos de agências de escravos.

         (...)"convertendo, de vez em quando, a Roda dos Expostos em depósito de crias e o  juizado de Órfãos em agência de consignação de escravos, onde sob o embuste de padrinho ou tutor, (...) são adquiridos rapazinhos para copeiros, rapariguinhas para "criadas de dentro" e cozinheiras, enfim, para todo o serviço ( até para mulher dos patrões)" (...).


    Desde a fundação da Sociedade Partenon Literário (1868), em Porto Alegre, durante o Império, há a presença de intelectuais, como Apolinário Porto Alegre (1844-1904), Caldre Fião (1824-1876), Luciana de Abreu (1847-1880), entre outros nomes, que defendiam a abolição e o direito à educação, em seus discursos e artigos impressos, nos periódicos da época. Esta sociedade antecedeu à criação da Academia de Letras do Brasil que foi  criada em 1897. Em maio de 1883, a Sociedade Partenon Literário criou seu Centro Abolicionista.  
   A partir de então, aos poucos, começaram a circular, na capital e no interior, jornais que se inseriram na luta contra o preconceito racial. Entre outros títulos, além d'O Exemplo, fundado em 1892, destaca-se por sua atuação e longevidade o jornal A Alvorada. Fundado em 1907, em Pelotas, este periódico circulou até 1965. Na luta, em prol da cidadania plena, estes periódicos defendiam uma política de inclusão social, cumprindo um papel de conscientização da população afro-descendente em relação a seus direitos. 


  O professor e doutor José Antônio dos Santos da UFRGS, dedicado pesquisador sobre Imprensa Negra, registrou alguns títulos que encontrou, em seu garimpo cultural, nos acervos do nosso estado. Estes se inserem no conceito de Imprensa Negra. Os jornais encontrados, com rara exceção, circularam na década de 20 e 30 do século 20. Vários periódicos foram analisados por este pesquisador: A tesoura (1924/1925) de Porto Alegre; O Succo de Santa Maria (1922 / 1925); A Hora de Rio Grande !917/ 1934); A Navalha de Santana do Livramento (1939); O Astro de Cachoeira do Sul (1927/1928); e A Liberdade que iniciou, em Bagé, em 1919, sendo que, a partir de 1921, passou a ser editado, em Porto alegre, até 1925. As datas de fundação e encerramento de alguns periódicos inventariados podem não ser precisas, pois continuam sendo alvo de estudos. Com exceção dos jornais A Navalha e O Astro, os outros títulos, já citados,  encontram-se sob a guarda do Museu da Comunicação Hipólito José da Costa que, em setembro de 2014, completará 40 anos de existência, prestando valoroso serviço à comunidade cultural dedicada à pesquisa historiográfica.

  Não poderia deixar de registrar o surgimento, nos anos 70, da importante revista Tição, cujo nome foi sugestão de Oliveira Silveira (1941-2009), importante militante do Movimento Negro, em nosso estado, e professor. A elaboração dessa revista contou com o talento de um grupo de jovens, coordenado pela brilhante jornalista Vera Daisy Barcellos. A revista teve apenas duas edições: uma circulou em 1978 e outra, em 1979. Tição foi uma tribuna de resistência no combate ao preconceito racial e instrumento de luta em prol da conquista da cidadania plena para a comunidade afro–brasileira. A revista, ainda que de efêmera duração, constituiu-se num verdadeiro marco da Imprensa Negra.
  
   Este sucinto relato histórico, sustentado pela leitura dos acurados artigos dos pesquisadores Roberto dos Santos (ULBRA), José Antônio dos Santos (UFRGS)  e Maria Angélica Zubaran (ULBRA), tem por objetivo enfatizar a importância de preservar os acervos, representativos desta memória, além de disponibilizá-los, na forma digital, a todos que desejarem adentrarem nesse universo que,  durante muito tempo, as oligarquias tradicionais o soterraram nos porões da memória desse país.

    Atualmente, há muitos historiadores que se dedicam à pesquisa, inventariando periódicos dentro do conceito de Imprensa Negra. A grande dificuldade reside na localização desse material que se encontra fragmentado em diversos arquivos do nosso estado. Neste garimpo, em busca de informações, o historiador, com certeza, pode se deparar com jornais que se constituem em fontes inéditas. A digitalização desse material, que se encontra fragilizado, pela ação do tempo, é fator de suma importância no processo de preservação da história do negro em nosso Estado.


   Ignorada, por longos anos, pela historiografia oficial, a trajetória do negro está sendo recuperada graças ao empenho de abnegados pesquisadores que são conscientes da importância deste legado às futuras gerações. Visando à construção de uma sociedade mais justa e fraterna, a memória dos ancestrais pede passagem na passarela da diversidade cultural...  


                                                                Pesquisador e coordenador do setor de imprensa do MUSECOM*


Bibliografia 


BAKOS, M.M. RS: escravismo e abolição. Porto Alegre: Editora Mercado Aberto, 1982.

FELIZARDO, Zoleva Carvalho, VILLANOVA, Isolda MIchelena. O que ler para conhecer Porto Alegre. Prefeitura Municipal – Secretaria Municipal da Cultura. Editora da Universidade/UFRGS, 1991.

FERREIRA, Athos Damasceno. Imagens Sentimentais da Cidade. Porto Alegre: Edição da Livraria do Globo, 1940.

FRANCO, Sérgio da Costa. Porto Alegre / Guia Histórico. Porto Alegre: Editora da UFRGS, 1988.

GONZALES, Demósthenes. Roteiro de um boêmio: vida e obra de Lupicínio Rodrigues. Porto Alegre: Sulina,1986.

JUNG, Roberto Rossi. O Príncipe Negro. Porto Alegre: Edigal / Renascença, 2007.

KERSTING, Eduardo (1998) Negros e a Modernidade Urbana em Porto Alegre: a Colônia Africana (1890-1920). Dissertação de Mestrado, departamento de História da UFRGS.

MORAES, Paulo Ricardo. Colônia Africana. A História Esquecida. Jornal Zero Hora. Caderno D. Porto Alegre, edição de 25/06/1989, [ p. 1,2 e 3].

MIRANDA, Marcia Eckert; LEITE, Carlos Roberto Saraiva da Costa. Jornais raros do Musecom: 1808-1924. Porto Alegre: Comunicação Impressa, 2008.

PESAVENTO, Sandra Jatahy Pesavento. Uma outra Cidade / O mundo dos excluídos no final do século XIX. São Paulo: Companhia Editora Nacional, 2001.

PORTO ALEGRE, Achyles. História Popular de Porto Alegre. Porto Alegre: Prefeitura Municipal, 1940.

VILASBOAS, Ilma Silva;  BITTENCOURT  JUNIOR,  Losvaldyr Carvalho; SOUZA; Vinícius Vieira de. Museu de Percurso do Negro. Prefeitura de Porto Alegre, Ed. Grafiserv, 2010.

ZUBARAN Maria Angélica. Comemorações da liberdade de memórias negras diaspóricas.  Anos 90 / Revista do  Programa de Pós-Graduação em História. Porto Alegre, v.15, n. 27, Ed. UFRGS, 2008.

                                              Dudu: iyasoto ati resistance ni Porto Alegre

                                                     Nipa Kalosi Roberto da Costa Leite *

Nigba kan gun akoko ti wa itan, dudu ikopa ti igbagbe nipasẹ awọn osise historiography. A idaṣẹ silẹ apẹẹrẹ yi invisibility ni aworan ti awọn olorin Aldo Locatelli (1915-1962), ti o ti wa ni ri ninu Àwọn Black Iyẹwu ti grazing, Piratini Palace, ninu eyi ti wa ni ipoduduro awọn eya ti o kopa ninu awọn ẹgbẹ awọn Ibiyi ti wa Ipinle. Yi nronu jẹ ko awọn olusin ti dudu. Ni apapọ, awọn asa Awọn iṣelọpọ ti wa nipo ni akoko onile, botilẹjẹ pe idealized fọọmù, Lusitanian, Spaniards ati awọn aṣikiri lati orisirisi origins; sugbon dudu ti wa ni nsọnu tabi ti ndun kan Atẹle ipa. Ni Rio Grande ma Sul, awọn akoitan ti Laytano Dante (1908-2000) je akọkọ lati ṣe historiographical ise jẹmọ si ikopa ti Negro ninu awujo wa.Ni riri ti awọn itan iwadi, lilo bi kan jc orisun, iwe iroyin akoko waye lati iwadi ninu Pernambuco sociologist Gilberto Freyre (1900-1967). Eleyi lati bá se iwadi ninu iwe iroyin kan ti awọn 19th orundun,, lati kọ "The-ọdọ atejade iwe iroyin ni Brazil ti ọgọrun ọdun" (1963), kowe:(...) "Die ju itan iwe, awọn iwe, itan ti Brazil orundun. Ọgọrun ninu ogbe. "Brazil ni kẹhin orilẹ-ede lati mọ awọn Abolition ti ikoleru (1888) ni America ati fun igba pipẹ, awọn nikan olokan ni o tọ ti Republikani awọn orilẹ-ede. Awọn ofin ti aurea 13 May 1888 funni ofin ominira lai si dààmú ti bi o si ni awọn ominira o alawodudu ni awujo ti a nṣe manumission, sugbon ko Akojọ ti Awujọ ti.Ni Rio Grande ma Sul, abolition mu aye ni 1884, biotilejepe nibẹ je kan gbolohunọrọ lati sise fun free, fun odun marun ninu ibere lati isanpada landowners. Bayi, yi olugbe wà free ti osi, marginalization ati indelible ami ti ifi. Awọn agutan ti modernity ati ilọsiwaju ti awọn metropolis ni ko pẹlu awọn talaka ati awon ohun ini lai rira agbara. Fun ipo yìí, alawodudu wà unprepared fun iriri yi titun otito kan ti ifigagbaga capitalist ti ti tẹ 20 orundun awujo. 'S Solusan je lati kun okan aaye ita awọn ifilelẹ lọ ti ilu, ti a npe ni agbegbe nyoju Afirika Cologne, Areal Baroness ati Mont' Serrat. Wọnyi waye kan resistance ti ile Afirika asa, ni ipoduduro nipa esin, mo bi orileede ti Orishas Batuque tabi fọọmù, awọn ilu ati awọn musicality mọ bi samba. Ni akoko ti, awọn elitist ti ohun kikọ silẹ ti awọn bọọlu wà exclusionary, paapa si alawodudu ati ki o nbo lati poorer strata ti awujo. Ni esi si yi iyasoto, awọn ile Afirika ti wa ni idasilẹ awọn ileto National bọọlu Ajumọṣe Porto Alegre Ajumọṣe eso igi gbigbẹ oloorun tabi Black.Lara awọn mọsalasi ti akoso awọn Ajumọṣe, nibẹ wà meji ni pato ti o duro jade fun awọn didara awọn oniwe-imọ osise: Bento Gonçalves ati Riograndense. Ni igba akọkọ ti o ti mọ bi awọn vanguard lati Demo ni inu ilohunsoke ti Rio Grande se Sul; tẹlẹ awọn keji ti directed ni 1907 nipa Julio da Silveira, ti o si mu nigbamii lori isakoso ti awọn irohin pataki Apere (1892-1930), kan otito Syeed lati dojuko ẹlẹyamẹya.Ni ibamu si awọn iwe "je bayi: awọn Chronicler Lupicínio sọ fún awọn itan ti won songs," jadẹ nipasẹ L & pm / 1995, p. 47-49, baba Lupicínio Rodrigues (1914-1974), re Francis Rodrigues, yoo ti directed ọkan ninu awọn mọsalasi ti se ni Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun: awọn Riograndense. Iwe yi ni ọjọ awọn kọ nipa Lupicinio ', lati Kínní 1963 si Kínní 1964, awọn irohin Ultima Hora (1960-1964).Lẹhin opin ifi, ko da ise sise ti yoo jeki awọn dudu ọna ti awọn ere idaraya ni kikun-ONIlU ni kan Agbaye ibi ti ti fi agbara omo ako han kilasi (Gbajumo) je funfun. 400 odun ti ifi wà, ibi ti bata, ni ipoduduro nipa tobi Awọn ohun-ini ati eru laala, ti o waye ni Brazil aje. Lati dojuko yi ilana ti awujo iyasoto, iwe iroyin ti o je pataki kuniwe ti ẹdun ọkan ati awọn ibeere ẹtọ ti arisen.Ni anu, diẹ ninu awọn iwe iroyin ti awọn akoko, bi Gazetinha (1891-1900), Wọn awọn ilufin ati bá se unbecoming si wipe ìka ti dudu olugbe ti inhabited awon agbegbe ita ilu naa. Iyanilenu o daju wipe awọn irohin ti ija naa sosialisiti ati anfani ti meya iselu ti ipinle, pẹlu awọn nọmba rẹ ti Aare ti ipinle Júlio Prates de Castillos (1860-1903). Nigba ti o kika, ni Ile ọnọ ti ibaraẹnisọrọ Hipólito Jose da Costa, mo pẹlu wípé ti awọn irohin strengthened ikorira ati devaluation lodi si awọn olugbe dudu, ṣeto kan odi aifojuri ni ibatan si awọn ile Afirika ayalu.Ni awọn ti o jina odun 1814, Gaucho Hipólito Jose da Costa (1774-1823), patron ti Brazil media, ti wa ni forerunner ni nkepe awọn abolition ti ifi. Ni rẹ Mail Braziliense (1808 -1823), atejade ni London, dabaa ni imuse ti igbalode ero ati mimu rirọpo ti eru ise nipa awọn aṣikiri lati diẹ ninu awọn ibiti ni Europe wipe nitori ni opin Napoleonic Wars, a nṣe kan alaini ise. Awon akosile ti atejade ni England nitori lati ihamon Regia wipe niwon 1747, forbade niwaju Awọn ẹrọ atẹwe ni Cologne. Awọn Patron ti Tẹ ni Brazil kà ajeji wipe, ni Brazil, lẹhin ti awọn oniwe-ominira (1822), awọn onkqwe wa ipalọlọ nipa awọn whereabouts ti eru eto. Ni re Correio aami:"O jẹ lodi agutan fẹ kan free orile ede, ati bi le jẹ, blazonar, ibi gbogbo ati ni gbogbo igba, kan ominira, fifi laarin ara wọn si ifi, ti o jẹ, awọn aami fun aṣa idakeji ominira. Awọn Brazil, nitorina gbọdọ yan laarin awọn meji miiran: boya nwọn ki yio ko je kan free eniyan, tabi ni o wa lati wa ni gan, ko le ni ifi. "Lẹhin awọn proclamation ti olominira ni Brazil (1889), ninu Porto Alegre, nibẹ je kan significant iṣẹlẹ ni Black tẹ, da awọn irohin naa Apere (1892-1930) Eleyi jẹ akosile kan enikeji ni itan ti tẹ, nitori a ti kọ ati ki o directed ti iyasọtọ nipa alawodudu. Ni discussing kan orisirisi awon ero ti ṣe awọn ibaraẹnisọrọ to o si awọn awadi ti o on iba feran lopo lopo lati deepen wondudu ijinlẹ ni Rio Grande se Sul Lati ẹlẹyamẹya si esin (Batuque), awọn iwe oṣi igbasilẹ lori wọn ojúewé. Niwon awọn atele ti Parthenon Ibazepq Awujo (1868), ninu Porto Alegre, nigba Ottoman, nibẹ ni niwaju intellectuals bi Apolinario Porto Alegre (1844-1904) ati Caldre siso okun onirin (1824-1876), ti o advocated awọn abolition ti awọn si ọtun lati eko ni won tejede ìwé atowun ati ninu awọn periodicals ti akoko naa. Yi awujo bere awọn ẹda ti awọn Ile ẹkọ ijinlẹ ti Arts ti Brazil da 1897. Nitori naa, maa bẹrẹ si ni farahan olu ati ni inu ilohunsoke, iwe iroyin ti won fi sii ninu igbejako ikorira o si advocated kan imulo ti Akojọ ti Awujọ ti, mimuse kan ipa ti imo, yi ìka ti awọn olugbe ni ojurere ti kikun-ONIlU.Yi finifini itan iroyin ni ero lati ratify pataki ti n bọlọwọ aisan yi iranti, ati ni oni fọọmù, ṣiṣe awọn ti o wa lati gbogbo awọn ti o fẹ lati Akobaratan sinu yi Agbaye, ninu eyi ti gun ibile oligarchies soterraram awọn ipilẹ ile ti iranti ti orilẹ-ede.Lọwọlọwọ, ọpọlọpọ awọn asoitan bá se iwadi Eleto kiko awọn àkọsílẹ jẹ ti ti ti kuna laarin awọn Erongba ti Black Tẹ. Nla isoro wa da ni lati ri ohun elo yi ti ni fragmented sinu orisirisi awọn faili ti wa ipinle, ati ọpọlọpọ jẹ ti wọn ko sibẹsibẹ atupale isode ti asoitan ati awọn oluwadi ti o ti wa ni igbẹhin lati awọn orisun inventariamento wọnyi. Awọn digitization yi ohun elo, eyi ti o ti weakened nipasẹ ajakale akoko, o jẹ lalailopinpin pataki ifosiwewe ni imularada ilana ti afokansi ti dudu ni ipinle wa.Awadi ati Alakoso ti tẹ apakan ti MUSECOM *

___________________________________________________________________________________


“A história do futebol é uma triste viagem do prazer ao dever" (Eduardo Galeano)

Por Sandra de Deus
 Pró-Reitora de Extensão da UFRGS
 
Quando Galeano escreveu a frase citada não estava se referindo a uma dolorosa realidade que demoramos em constatar. Melhor, demoramos para denunciar porque por um bom tempo aceitamos que no futebol, dentro do estádio, tudo é permitido. O grande escritor em seu livro "Futebol a sol e à sombra" faz um percurso ora nostálgico e ora ufanista sobre o futebol. Mas a triste viagem é verificar que, mesmo o espaço considerado o mais democrático, é também onde constatamos as demonstrações mais miseráveis de preconceito.
É evidente que o racismo no futebol sempre esteve presente, seja quando um jogador precisou usar pó de arroz para embranquecer porque até aos pobres era admitido que jogassem futebol, mas jamais negros, passa pela necessidade de se constituir a Liga da Canela Preta para fazer frente à elite branca que ocupava os gramados e chega ao seu nível mais agudo e triste quando torcidas adversárias proferem palavras racistas ou jogam bananas em jogadores negros. Quando Galeano afirma em seu livro que "a tecnocracia do esporte profissional foi impondo um futebol de pura velocidade e muita força, que renuncia à alegria, atrofia a fantasia e proíbe a ousadia" certamente não lembrou de dizer que as atitudes racistas também contribuem para entristecer aquele que para muitos de nós é nosso maior espetáculo.
A campanha "o racismo no futebol tem que acabar" fica estreita em todos os sentidos. Primeiro porque não é só no futebol. É na rua, no ônibus, na festa, no trabalho. É no mundo. Segundo, porque não bastam palavras. São necessárias atitudes severas. Punições capazes de impedir que se repitam, nos estádios e fora deles, comportamentos mesquinhos.
O pior, o que mais assusta é que para quem gosta do futebol (de preferência bem jogado), incorporar no dia a dia o debate sobre o racismo não é uma tarefa simples. Como bons técnicos de futebol e experts analistas falamos das jogadas, da bola perdia, do belo gol, dos erros e acertos do treinador nas substituições que promove e não damos lugar para uma reflexão que implica não apenas na opinião. Implica na defesa árdua da dignidade, da condição humana. Recentemente realizamos na Faculdade de Comunicação da Universidade Federal do Rio Grande do Sul em debate sobre racismo no futebol com a expectativa que pela evidência do tema lá tivéssemos muitos estudantes, futuros jornalistas, participando ativamente. Decepção, pois eram poucos.
Assim, só campanhas e discursos não estão dando conta da gravidade do momento que faz com que a beleza dos campos e gramados, do belo gol e da defesa para ser emoldurada estejam perdendo o jogo para o racismo, uma violência que não vem das torcidas organizadas, mas de um mundo que ainda não aprendeu as regras do jogo.


 Racism in soccer: When the show is not fun anymore

By Sandra de Deus

 “The history of soccer is a sad long trip from pleasure to duty”
(Eduardo Galeano)

When Galeano wrote this quoted sentence he was not referring to a painful reality which took us a long time to realize that exists. Better than that, it took us a long time to denounce it because for quite a while we’ve been accepting soccer; inside the stadium, everything is allowed. The great writer on his book “Football in sun and shadow” takes a trip sometimes nostalgic and others patriotic regarding soccer. But the sad trip is verifying that, even in the space considered to be the most democratic, it is also where we realize the most miserable displays of prejudice.
 It is evident that racism in soccer has always been present, being when a player had to use faze powder to become white because even the poor ones were allowed to play, but never the black, passes through the need to making the Black Shin League in order to stand up to the white elite that used to claim the fields and comes to its most sad and acute level when the adversary cheer prefers racist words or throwing bananas onto black players. When Galeano affirms in his book that “the technocracy of professional sports kept imposing a type of soccer of pure speed and strength, which renounces happiness, shrivels the fantasy and forbids the audacity” he certainly forgot to say that the racist attitudes also contribute to sadden that which for many of us has been our greatest spectacle.
                The campaign “racism in soccer has to end” is narrow in every sense. First because it is not only in soccer. It is on the streets, buses, parties, at work. It is all around the world. Second because words are not enough. It requires severe attitudes. Punishments capable of stopping the happening of, at the stadium and outside, mean behaviors.
                The worst part, what scares me the most is that for those who enjoy soccer (preferably well played), to incorporate the debate about racism in everyday life is not an easy task. As the great coaches and experts we are we talk about the drills, the missed shot, the nice goal, the rights and wrongs of the coach on replacing players and we do not make space for a reflection that implies not only in opinion. It implies on the vigorous defense of dignity and the human condition. We have recently had, at the School of Communication of the Federal University of Rio Grande do Sul, a debate concerning racism in soccer hoping that because of the validity of the subject many students, future journalists, would attend and participate actively. Disappointment, because they were few.
                Therefore, only campaigns and speeches are not handling the gravity of the moment that makes the beauty of the fields, the great goal and the wonderful defense to be losing the match for racism, a violence that doesn’t come from the organized cheer groups, but from a world that has not yet learned how to play the game.




 
 " Awọn itan ti bọọlu ni ibanuje irin ajo ti idunnu si ojuse " ( Eduardo Galeano )  

Nipa Sandra de Deus



Nigbati Galeano kowe ti sọ gbolohun ti ko ifilo si irora otito, ti linger ni akọsilẹ . Ti o dara ju , linger lati royin nitori fun igba pipẹ gba wipe ninu bọọlu , inu awọn ni papa , ohun gbogbo ti wa ni idasilẹ . Nla onkqwe ninu iwe re " bọọlu ni oorun ati ojiji " ki asopọ kan nostalgic irin ajo bayi ati ki o ma boastful nipa bọọlu . Ṣugbọn awọn irin ajo jẹ gidigidi lati ṣe akiyesi wipe , ani aaye kà julọ tiwantiwa , jẹ tun ibi ti a ti wa ri awọn julọ omokomo awọn ifihan gbangba ti ikorira .Kedere ẹlẹyamẹya ni bọọlu ti nigbagbogbo ti bayi , tabi nigba kan ní orin lati lo iresi lulú lati whiten nitori paapa ti ko dara ti gba eleyi ti won dun bọọlu sugbon kò dudu , ni ye lati dagba awọn Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun lati bawa awọn funfun Gbajumo ti o ti tẹdo ni lawns ati Gigun awọn oniwe- julọ ńlá nigba ti majemu ti ati ibanuje ipele alatako ifọju alaifeiruedaomoenikeji awọn ọrọ tabi o jabọ bananas ni dudu awọn ẹrọ orin . Nigbati Galeano wi ninu iwe re pe " technocracy ti awọn ọjọgbọn idaraya ti a fifi bọọlu funfun iyara ati opolopo awon agbara , ti renounces ayo , irokuro ati atrophy prohibits daring " esan ko ranti wipe ti alaifeiruedaomoenikeji iwa tun tiwon lati grieve ọkan ti o fun ọpọlọpọ awọn ti wa ni wa tobi julo show .Awọn ipolongo " ẹlẹyamẹya ni bọọlu ni o ni lati mu " jẹ sunmọ ni gbogbo ona . Akọkọ nitori pe o jẹ ko nikan ni bọọlu . O ti wa ni loju gbangba, lori bosi , ni keta, ni ibi-isẹ . O ti wa ni ni aye . Keji , nitori oro ti ko ba to. O muna igbese ni os pataki. Punishments anfani lati dena ifasẹyin eyikeyi , ni stadiums ati bomi , aawo ihuwasi .To buru , awọn scariest ni wipe fun awon ti o fẹ bọọlu ( daradara dun ààyò ), ṣafikun ni ojoojumọ awọn ijiroro lori ẹlẹyamẹya ni ko kan awọn iṣẹ-ṣiṣe . Bawo ni o dara imọ bọọlu amoye ati atunnkanka sọ ti awọn ere, ti sọnu ni rogodo , awọn lẹwa afojusun , awọn ẹtọ ati wrongs ti awọn ẹlẹsin ni substitutions ti o nse tabi fun ibi lati fi ti ko tumo si nikan ni ero . Tumo si ìnìra olugbeja ti iyi ti awọn eniyan majemu . A laipe waiye ni Oluko ti ibaraẹnisọrọ ti Federal University of Rio Grande se Sul ni Jomitoro lori ẹlẹyamẹya ni bọọlu pẹlu afojusona pe nipa awọn eri ti awọn akori nibẹ ní opolopo omo ile , ojo iwaju awon onise , kopa actively . Oriyin , bi nwọn wà diẹ .Bayi , nikan ipolongo ati eko ni a ko fun mimo ni walẹ ti awọn akoko ti o mu ki awọn ẹwa ti awọn aaye ati awọn lawns , lẹwa ìlépa ati olugbeja lati pa irọ ti wa ni ọdun awọn ere fun ẹlẹyamẹya , iwa-ipa ko ni wa lati ṣeto Olufowosi sugbon ni aye kan ti ko si ni kẹkọọ awọn ofin ti awọn ere .
____________________________________________________________________________________

Depoimento de Sandra Simões sobre a escultura A Liga dos Canelas Pretas 

por Sandra Simões




“As grandes nações escrevem sua autobiografia em tres volumes: o livro de suas ações, o livro de suas palavras e o livro de sua arte… Mas desses o mais confiável é o último” 
John Ruskin 


A arte tem o poder de reavivar memórias e provocar reflexões. A escultura de Adriana Xaplin, se apresenta ao público em um momento de discusões sobre o racismo no futebol, devido ao incidente envolvendo o árbitro Marcio Chagas, em Bento Gonçalves, e outras manifestações de racismo pelo mundo. Mostrar uma obra de arte com essa temática promove reflexão sobre a discriminação racial provocando, de forma permante, o enfrentamento à sua negação. O racismo no futebol é um reflexo da sociedade. Pode-se afirmar isso constatando a inexistência de negros como Técnicos de Futebol. Sendo assim, bem vinda essa obra de arte que manifesta a presença do negro na história da cidade e do Estado. 


Sandra Simões’ testimony about the sculpture The League of the Black Shins

 By Sandra Simões

“Great nations write their autobiographies in three manuscripts—the book of their deeds, the book of their words, and the book of their art…but of the three, the only quite trustworthy one is the last” 

 John Ruskin

Art has the power to revive memories and provoke reflections. The sculpture by Adriana Xaplin presents itself to the audience in a moment of discussions about racism in soccer, due to the incident involving the referee Mário Chagas, in Bento Gonçalves, and other manifestations of racism around the world. Exhibiting a work of art made under this theme promotes the reflection about racial discrimination causing, in a permanent way, the stand up against its denial. The racism in soccer is a reflex of our society. It can be affirmed by noticing the absence of black people working as Soccer Coaches. Therefore, be welcome this work of art that manifests the presence of black people in the history of the city and state.





Eri Sandra Simões lori ere Awọn Ajumọṣe Black Shuttles


 nipa Sandra Simões


" Nla orile-ede kọ re autobiography ni ipele mẹta : awọn iwe ti won sise , awọn iwe ti wọn oro ati awọn iwe ti wọn aworan ... Sugbon julọ gbẹkẹle ti awọn wọnyi ni kẹhin "

John Ruskin


Aworan ni o ni agbara lati revive gidigidi ki o si mu otito .
Awọn ere Adriana Xaplin , ti gbekalẹ si ita ni akoko kan ti discusões lori ẹlẹyamẹya ni bọọlu nitori awọn isẹlẹ okiki awọn referee Marcio Chagas , ni Bento Gonçalves , ati awọn miiran manifestations ti ẹlẹyamẹya ni agbaye. Fi kan ti ise aworan pẹlu awọn akori yi nse otito lori ẹda alawọ kan iyasoto Abajade lati Standings ọna , confronting re kiko . Ẹlẹyamẹya ni bọọlu ni fi ti awujo. O le wa ni so wipe wiwa ni aini alawodudu bi imọ- bọọlu . Nítorí ku yi iṣẹ ti aworan ti expresses niwaju dudu itan ni ilu ati ni ipinle.



___________________________________________________________________________________

Extirpando males 

Por Vera Conceição Cruz Quintana

Não devemos calar!
Assim, inicio minha percepção crítica e reflexiva, da realidade de fatos ocorridos em nossa sociedade brasileira.
Falo de preconceitos arraigados, às vezes, expressos sutilmente, outras nem tanto. Sejam étnicos, sociais ou econômicos. Todos desagregam, todos oprimem.
No início do século XX, foi formada a Liga Nacional de Futebol Porto-Alegrense, por jogadores negros e mulatos, ou mais popularmente conhecida como Liga Canela Preta, ou ainda, Liga dos Canelas Pretas.
Surgiu à época, em resposta à segregação imposta pela Liga Metropolitana composta por times brancos que, negou à participação do time Rio-Grandense, de mulatos.
Este episódio é trazido à tona no momento em que nosso País, sedia o maior evento esportivo: a Copa Mundial de Futebol. E continuamos a repetir as mesmas ofensas sem respeitar o outro. No campo ou fora dele. Lamentável!
Ressoem os tambores!
O Brasil, históricamente, quando de sua descoberta, deparou-se com os índios nativos, desta terra, portanto, precursores dos negros trazidos como escravos, dos europeus, asiáticos e povos transoceânicos, vindos em busca de trabalho e de um futuro promissor. Todos, sem exceção, contribuíram com sua labuta, para o desenvolvimento deste País.
Reafirmar e amplificar a liberdade e a igualdades de todas as etnias, constitui a preservação da memória e identidade multicultural da qual fazemos parte.
Diante do mundo, o brasileiro é tido como hospitaleiro, generoso, amável, cheio de graças e afagos... então, sejamos revestidos de Humanidade, no sentido mais amplo da palavra. No pertencimento, na união dos homens, no congraçamento de nossas crenças, ritmos e manifestações culturais.
É um processo de construção onde cada cidadão tem o direito de manifestar-se, de rebelar-se contra a opressão como forma de minimizar as diferenças sociais.   


_________________________________________________________________________________

                                                           Eradicating the ills


                                                          We should not shut!
Like this, I start my critical and reflexive perception of the reality of facts that occurred in our Brazilian society.
I talk about rooted prejudice, sometimes expressed subtly, other times not so much. Being ethnical, social or economical, all of it segregates and oppresses. 
In the beginning of the 20th century was created the National Soccer League from Porto Alegre, by black and mulatto players, or mainly known as the Black Shin League, or else League of the Black Shins.
It appeared at the time as an answer to the segregation imposed by the Metropolitan League composed of white teams that denied the participation of the team made of mulattos.
This episode is brought up at the moment that our country hosts the most prestigious event in sports: The Soccer World Cup. And we continue to repeat the same offenses with no respect for the other. Inside or outside the field. Pitiful!
 Roll the drums!
Brazil, historically, at the time of its discovery, has faced the native Indians of this land, therefore precursors of the blacks brought as slaves, of Europeans, of Asians and transoceanic people that came looking for jobs and a promising future. All of them, with no exception, have contributed with labor for the development of this country. 
Reaffirming and amplifying the liberty and equality of all ethnicities constitutes the preservation of the memory and multicultural identity on which we take part.
To the rest of the world, Brazil is known as a warm country, generous, tender, full of joy… so, let’s dress up with Humanity, in the word’s largest meaning.  In belonging, in the union of men, in the reconciliation of our beliefs, rhythms and cultural manifestations.
It is a process of construction where each citizen has the right to manifest, to rebel against oppression as a way to minimize the social differences.

Vera Conceição Cruz Quintana
Senior at the Museology College of the Universidade Federal do Rio Grande do Sul
2014/1 


_________________________________________________________________________________


yọ buburu

Nipa Vera Conceição Cruz Quintana 

 A ko gbodo je ipalọlọ!

Nítorí bẹrẹ mi lominu ni ati reflective Iro , awọn otito, ti mon wa ni Brazil awujo.Sọrọ si ingrained eta'nu si , ma subtly kosile , awọn miran ko bẹ Elo . Ṣe awọn eya , awujo tabi aje . Gbogbo disaggregate gbogbo oppress .Ni awọn tete ifoya , a akoso awọn National bọọlu Ajumọṣe Porto Alegre , nipa alawodudu ati mulattos awọn ẹrọ orin , tabi siwaju sii popularly mọ bi Black eso igi gbigbẹ oloorun Ajumọṣe tabi , Ajumọṣe Black Shuttles .Emerged ni akoko , ni esi lati aiyede ti paṣẹ nipasẹ awọn Aarin gbungbun Ajumọṣe egbe kq funfun , sẹ ni ilowosi awon egbe Riograndense , mulatto .Yi isele ti wa ni mu si imọlẹ ni akoko ti o wa ni orile-ede -ogun awọn tobi o rii iṣẹlẹ : awọn world cup bọọlu afẹsẹgba . Ati ki a tesiwaju lati tun kanna awọn ẹṣẹ lai respecting omiiran. Lori awọn aaye tabi pa o . Pitiful !Resonate awọn ilu ti n lu !Brazil , itan , nigbati awọn oniwe- Awari , konge lọdọ awọn India ti ilẹ yi , ki awasiwaju mu bi ẹrú , Europeans , Asians ati transoceanic awon eniyan ti o wa ni àwárí ti ise ati ki o kan ni ileri iwaju dudu . Gbogbo , laisi sile , contributed wọn toil , fun awọn idagbasoke ti orilẹ-ede yiReaffirm ati ki o amplify ni ominira ki o si Equality ti gbogbo eya awọn ẹgbẹ, awọn ni itoju ti iranti ati àsà idanimo lati eyi ti a wa .Ṣaaju ki o to ni aye, Brazil ti wa ni ti ri bi hospitable , oninurere , irú , kun fun oore ofe ati cuddles ... ki a wa ni clothed pẹlu eda eniyan , ni broadest ori ti awọn ọrọ . Ni ẹgbẹ ninu awọn Euroopu ti awọn ọkunrin ninu awọn ilaja ti wa igbagbo , ti sakediani ati asa iṣẹlẹ .O ti wa ni ile kan ilana ibi ti gbogbo ilu ni o ni eto lati han ara wọn , lati olote lodi si irẹjẹ ni lati le gbe awujo orisirisi .


_________________________________________________________________________________

Copa do Mundo

Por Jeanice Ramos, Curadora

   Não, eles não podiam fazer parte da liga oficial de futebol. Era 1910. Aqueles jovens atletas negros deram uma resposta. Se não podemos fazer parte procuraremos outros meios de participar. Criaram a Liga da Canela Preta, forma de resistência e inclusão. Passaram para a história do Rio Grande do Sul. O pertencimento explícito, a rebeldia, a não aceitação de fórmulas prontas. Fortes em sua essência.
   2014. Artistas se unem para fazer uma homenagem justa a estes negros que não se acomodaram em ficar de fora do processo futebolístico. Queriam mais, e mais tiveram. Representam uma comunidade oprimida até os nossos dias. Formas de preconceito vemos a todo instante, mas a união, o coletivo falou mais alto e traduziu-se na ponta dos pés,  em voleios, em evoluções próximas a uma dança. O futebol resgata estas posições de enfrentamento e evoca para si a possibilidade libertária. Hoje toma forma de obra de arte, registro incólume da atitude de homens de bem que queriam o seu espaço, a sua dignidade.
   Fruto de um trabalho árduo e prazeiroso fica esta exposição como umelo de 1910 ao ano da Copa no Brasil. 2014. Este é o espaço, esta é a obra. Negros valorosos que honram o esporte mais popular do país.
   A sociedade tinha que tomar conhecimento da importância destes atletas para o espírito esportivo. Nada mais justo que uma exposição que registrasse seus feitos.
   O espaço emblemático – Museu Júlio de Castilhos – referência maiorda história do Rio Grande do Sul.
   São elos significativos, atitudes a serem lembradas.  A população rio-grandense merece uma versão contemporânea destes heróis semi-anônimos que fazem parte do ideário gaúcho.
   As artes fazem o seu tributo e uma releitura daqueles momentos onde tomar uma posição de enfrentamento era a saída mais honrosa.
Registre-se os fatos através de uma visão de mundodeste reduto chamado futebol. Feita a reverência, demos loas ao futebol, que permite ações como esta exposição.

________________________________________________________________________________



World Cup

By Jeanice Ramos, Curadora

   No, they could not be a part of the official soccer league. It was 1910. Those young black athletes made them see. If we cannot be a part of this, we’ll look for other means to participate. They created the Black Shin League, form of resistance and inclusion. They became part of the history of Rio Grande do Sul. The explicit belonging, the rebellion, the not accepting standards. Strong on their resistance.

   2014. Artists get together to pay a fair tribute to these black men who did not settle in being out of the soccer process; They wanted more, and more they had. They represented an oppressed community until the present times. We see forms of prejudice all the time, but the union, the community spoke louder and appeared in the form of feet, in drills, in evolutions close to a dance. Soccer evokes these positions of confrontations and evokes to itself the libertarian possibility. Today it takes the form of a work of art, unscathed register of the men of good faith that wanted to claim their space, their dignity.

   As a result of a hard but pleasant work stays this exhibition as a link from 1910 to the year of the World Cup in Brazil. 2014. This is the space, this is the work. Valorous black men who honored the most popular sport in the country.

   Society had to know about the importance of these athletes to the sportsmanship. Nothing would be fairer than an exhibition that would register their deeds.

   The iconic space – Júlio de Castilhos Museum – greatest reference of the history of Rio Grande do Sul.

   These are significant links, attitudes to be remembered. The people of this state deservers a contemporary version of these semi-anonym heroes that take part on the gaúcho imaginary.

   The arts pay their tribute and a make a fresh reading of those moments where standing up and confronting was a more honorable position.

   Register the facts through a broader vision of this stronghold called soccer. Reverence having been made, let’s hail soccer, which allows actions such as this exhibition.

_________________________________________________________________________________


                                                                     Aye Ife


Nipa Jeanice Ramos, Curadora

Ko si, won ko le da awọn osise Ajumọṣe bọọlu. O je 1910. Awon odo dudu elere idaraya ni idahun. Ti a ba ko ba le je ara wá ọna miiran lati kopa. Da awọn Ajumọṣe Black eso igi gbigbẹ oloorun, fọọmu ti resistance ati ifisi. Koja sinu itan ti Rio Grande se Sul ti ko boju mu ohun ini, iṣọtẹ, ijusile ti formulaic. Lagbara ni awọn oniwe-lodi.   2014. Olorin iparapọ lati ṣe ibamu oriyin si awon alawodudu ti won ko ba ti wa ni accommodated gbe ibi jade ninu awọn bọọlu ilana. Fe siwaju sii, ki o si ní siwaju sii. Soju fun ohun inilara awujo lati oni yi. Iwa ikorira ti a ba ri gbogbo akoko, ṣugbọn awọn Euroopu, awọn collective sọ louder o si yorisi ni ika, ninu volleys ni nitosi kan ijo awọn iṣagbega. Bọọlu yio gbà awọn ipo faramo ati ibiti awọn libertarian aṣayan fun o. Loni o gba awọn fọọmu ti ise ona, pristine gba awọn ti awọn iwa ti o dara awọn ọkunrin ti o fe won aaye kun, wọn iyi.   Esi ti lile ise ati ohun idunnu ni yi aranse bi umelo 1910 ni odun ti world cup ni Brazil. 2014. Eleyi jẹ awọn aaye kun, yi ni ise. Alagbara dudu honoring julọ gbajumo idaraya ni orile-ede.Awọn ile ní lati ya akiyesi ti pataki ninu awon elere idaraya fun sportsmanship. O jẹ kede wipe ohun ifihan forukọsilẹ won sise.   Awọn emblematic - Julius Ile ọnọ Castillos - maiorda itọkasi itan ti Rio Grande se Sul   Ṣe awọn significant ìjápọ, ihuwasi, lati ranti. Ni Rio Grande olugbe ye kan imusin ti ikede wọnyi ologbele-Anonymous Akikanju ti o je ara Gaúcho ero.   Ona ṣe won oriyin ati kan reinterpretation ti awon asiko ti o ti ya ipo kan ti confrontation ni julọ olola ona.   Forukọsilẹ mon nipasẹ kan iran ti mundodeste agbara ti a npe ni bọọlu. A lá, fun iyin si bọọlu, eyiti ngbanilaaye awọn sise bi yi aranse.

_________________________________________________________________________________




Realização